Door: Jaap Smit
Of je ze nu de kroonprinsen van poppunk wil noemen of een dertien-in-het-dozijn band die vooral meisjes wil gek maken, het is een gegeven dat 5 Seconds Of Summer de sleutel in handen heeft om de alternatieve scene bij het grote publiek te brengen. Ze waren onontkoombaar na hun self-titled debuut en hetzelfde kan gezegd worden voor opvolger Sounds Good, Feels Good. Missie geslaagd, zou je zeggen.
Sounds Good, Feels Good is alles wat nodig is om de hordes tienermeisjes trouw te houden (nu kunnen jullie weer verder met jankend nieuwe nummers te luisteren). Paradepaardjes She’s Kinda Hot – She Looks So Perfect, maar dan anders – , Money en Hey Everybody zijn doordrenkt met catchy bluesladdertjes en repetitieve riffjes die net niet op elkaar lijken maar als een bak stroop in je oren blijven kleven. Ze zitten goed in elkaar, zijn radiovriendelijk en hebben toch net die schavuit-factor om cool te klinken. Voor dit album heeft de band ook The New Broken Scene in het leven geroepen: vernoemd naar een lyric van She’s Kinda Hot verzameld de onbegrepen jeugd zich onder deze naam, een slimme bindingsfactor van de jonge Australiërs.
So far so good dus. Maar net als het debuut telt Sounds Good, Feels Good ook een stevige klauwvol tracks. Het niveau blijft na het sterke openingssalvo nog nagalmen in Jet Black Heart; een meeslepende rocktrack met een dijk van chorus dat kan uitgroeien tot een ware anthem. Toch beginnen vanaf hier zich langzaam de onvermijdelijke barstjes te vertonen. Catch Fire, Waste The Night en Vapor trappen het tempo flink naar beneden. De producties laten niets te wensen over, maar zo nu en dan lijkt er wat van hun mentoren One Direction in de tracks te zitten. Voor een punkplaat hoor je overigens belachelijk veel viool, vooral laatstgenoemde zit er vol mee.
Vanaf Fly Away lijkt 5 Seconds Of Summer hun core business weer op te pakken. Een nummer volgepakt met namedrops van wereldsteden en genoeg nananana’s en hey’s om verschillende concertzalen uit de voegen te laten barsten. Via Invisible – De Amnesia van Sounds Good, Feels Good (en weer die verdraaide viool) – werkt de band toch een checklistje af om zo gevarieerd mogelijk uit de hoek te komen. In vorm en inhoudelijke thema’s zien we weinig opvallends; young adults kunnen hun hart ophalen bij liefde, onbegrepenheid en de wil om uit te vliegen. Nummers met titels als Fly Away, Castaway, Permanent Vacation en Airplanes laten dan ook weinig aan onze fantasie over. Na Airplanes is de laatste klap die er toe doet uitgedeeld; opnieuw een lager tempo, maar ook weer een refrein dat menigtes in een deinende golvenzee kan veranderen. Het staartje dat uit San Fransisco en Outer Space/Carry On bestaat brengen geen spannende elementen, maar vormen een passend slotakkoord (hé daar is de viool weer).
Sounds Good, Feels Good klinkt inderdaad wel goed maar voelt aan alsof er meerdere koersen gevaren willen worden. De band lijkt eerst het pad van de snelle poppunk op te lopen, maar duikt dan veel te snel de (geforceerde?) diepte in. Die overgang is wat te abrupt en voelt vrij geregisseerd aan. De vier jonge kangoeroes kunnen roepen wat ze willen maar ze kunnen zelfs in veertien nummers de ietwat fabrieksmatige nasmaak niet wegwassen. Na één keer luisteren valt precies weg te strepen wat nooit live gespeeld zal worden en die duidelijke scheidslijn is jammer. En die overaanwezige viool ook.
Luister van Sounds Good, Feels Good:
- Money
- She’s Kinda Hot
- Jet Black Heart
- Airplanes
