Door: Jaap Smit
Na een verlammende pandemie wil All Time Low het luie zweet er grondig uitwerken. Met poppunk in het achterhoofd en vriendelijke stadionrock in het vizier komt de band met Tell Me I’m Alive helaas niet verder dan een plaat die ergens rond het midden strandt.
We kunnen genoeg zeggen van All Time Low, maar niet dat ze lui zijn. Inmiddels bouwt de band uit Baltimore al twintig jaar aan hun merk en met iedere tournee worden de zalen groter. Dat de scene er niet meer uitziet zoals in 2009 is jammer, maar All Time Low evolueert handig mee met de tijd. Hun overstap naar Fueled By Ramen gaf Alex Gaskarth en co. de benzine om lekker hoog te vliegen, maar hun eerste plaat bij het label (Last Young Renegade) was op z’n zachtst gezegd een flop. Wake Up, Sunshine zag aan het begin van de pandemie de band weer terugkruipen naar hun gitaren en met succes; het gebied tussen radiorock en poppunk werd weer opgeëist en Tell Me I’m Alive heeft geen intentie die plek te verlaten. Er klinkt wat vaker een piano of synthesizer door de nummers maar voor de rest deint All Time Low goed op en neer op hun softrock-golf. Met de pandemie en ongerustheid als thematische drijfveren beleeft de plaat een paar treffende momenten van emotie (Calm Down, Are You There), maar zet daartussen vol in op young and reckless liefde, in voor-en tegenspoed. Helemaal geloofwaardig krijgen deze bijna veertigers ze niet meer op de plaat, waarvan The Sound Of Letting Go en New Religion ft. Teddy Swims het pijnlijke bewijs zijn. Met het ontbreken van een enorme hit – Modern Love komt overigens gevaarlijk dichtbij – blijft Tell Me I’m Alive na de hoogte-en dieptepunten rond een stabiel midden schommelen. Een onvervalst vervolg op Wake Up, Sunshine maar by far geen overtreffende plaat.
Luister van Tell Me I’m Alive:
- Tell Me I’m Alive
- Modern Love
- Calm Down
- The Other Side
