REVIEW: As It Is – okay.

Door: Jaap Smit

As It Is anno 2017 laat een paar opvallende verschillen gezien met de As It Is tijdens de release van debuutalbum Never Happy, Ever After (2015). De afgelopen maanden hebben ze een circus om zichzelf heen gesmeed dat bestaat uit koddige fifties-cartoons die waarschuwen voor Koude Oorlog-achtige gevaren. Onder het pseudoniem Happy Co. moet As It Is het volk niet laten panikeren, maar in het gareel houden met onderhoudende poppunksongs, verzameld op het nieuwe album okay.

Het gezegde gaat dat je je hele leven hebt om een debuutplaat te schrijven, en dat de tweede door de druk van het platenlabel traditiegetrouw wat minder is. Dat moet As It Is zich ook hebben gerealiseerd, maar de Happy Co.-paraplu geeft de band een bijna theatraal randje wat de fans in ieder geval bezig hield. De hamvraag is dan ook of de elf nummers op okay. goed genoeg zijn om de emoband nog aan de top van lijstjes te houden. Laten we ieder nummer gewoon even samenvatten:

• Pretty Little Distance: deze ken je, en de videoclip heb je waarschijnlijk ook al gezien. “Ain’t life swell from a pretty little distance” is een bijzonder briljante tekstvondst. Gitzwarte lyrics maar een bijzonder swingende achtergrond. In z’n eentje al vrolijker dan heel Never Happy, Ever After (NH,EA) maar wij klagen niet.
• Okay: wederom een oude bekende. Spreekt duidelijk taal en makkelijk relatable voor veel fans. Daarom ook geen topper op het album, maar we zijn (nog) blij met hoe het klinkt.
• Hey Rachel: het ‘sorry zus, dat ik zo’n klootzak was’-liedje. Dat Daft Punk intro is een glorieuze misser, dat dan weer wel. Tot dusver klinkt okay. bijzonder lief. In vergelijking met NH,EA stonden we bij het derde nummer al strak van de adrenaline. We weten dat Patty Walters een vette schreeuw in huis heeft, maar die komt nog nergens écht goed naar voren.
• Patchwork Love: WHAT’S UP MET DIE GEKKE INTRO-EFFECTEN. Just saying. Sinds we het toch over broers en zussen hadden, dit is een directe sibling van Pretty Little Distance. Never change a winning team natuurlijk, maar wij onthouden PLD dan toch wat beter. Er mag wat spannends wel gebeuren nu.

• Curtains Close: een nummer over scheidende ouders, gokken wij zo. Met viool in de achtergrond mag het duidelijk zijn dat As It Is op okay. meer wil scoren op gevoel en diepgang.
• No Way Out: vette drumritmes, en een lekker refrein om mee te blèren. Walters en gitarist Ben Biss wisselen weer als een geoliede machine van zangmicrofoon, iets wat we tot nu wel miste. De gefrustreerde monoloog halverwege geeft het die emo-edge waar we naar verlangden. Please laat ze dit ook live doen.
• Soap: wut. Laat alles vallen. Opmerkelijke sound. Je zou er bijna ongemakkelijk van worden, en juist daarom is dit zo’n fijne track. Rauw refrein. Er knalt pijn uit de teksten en die huilende gitaarriff doet As It Is opeens volwassen klinken. Deze wordt beter naarmate je ‘m vaker luistert.
• Austen: als je je goed concentreert, doet dit nummer je denken aan Linkin Park. Het heeft een bepaalde zeroes rocksfeer. Maar het werkt, en na Soap zijn we opeens meegegroeid met de band. Je verwacht het niet, maar okay. gaat opeens iets dieper dan NH,EA ooit ging.
• Until I Return: back to the basics en een typische As It Is track. Beetje filler om eerlijk te zijn en toont veel vergelijkingen met het titelnummer, wat best jammer is. Gitarist Andy zit dan wel weer bovenop de actie, wat heerlijk klinkt.
• The Coast Is Where Home Is: ah, we zijn weer thuis. Letterlijk: straffe poppunk, de Walters/Biss-machine draait weer naar behoren en de titel ligt hermetisch meezingbaar in de chorus.
• Still Remembering: NH,EA had My Oceans Were Lakes, okay. heeft Still Remembering. Aanstekers in de lucht en gaan. Beetje een tranentrekker, maar ook een onbetwiste piek van het album.

De muzikale groeispurt tijdens Soap en Austen voorkomt dat okay. strandt op middelmatig poppunk-eiland en er flink wat denkwerk tussen de regels door is verricht. Onvrede, heimwee, spijtbetuigingen en depressie zijn opnieuw de sleutelwoorden, maar komen minder vaak tot hun recht door wat saaie en voorspelbare opbouw. Ook lijkt Patty Walters een stuk braver, wat misschien bij het Happy Co.-pakket hoort, maar niet werkt in de muziek. De oprechte piekmomenten zijn wat dungezaaid, maar dat is misschien ook wel de bedoeling met zo’n onverschillige albumtitel. Tegen wil en dank toch een piepklein beetje underwhelmed.

Luister van okay.:

• Pretty Little Distance
• No Way Out
• Soap
• Still Remembering