Door: Jaap Smit
Dat we dit jaar weer een plaat van Avril Lavigne voorgeschoteld krijgen is iets waar we best blij van mogen worden. Op papier dan, want haar nieuwe plaat Love Sux is gewoon het zoveelste paardje voor Travis Barker’s poppunk-karretje.
Travis Barker, de Blink-drummer die al een jaar of wat eigenhandig poppunk terug de mainstream in sleurt, begint slordig te worden. Dat Lavigne tekende bij zijn label DTA was al een teken aan de wand dat de terugkeer van de zeroes rockprinses gewoon een potje Barker-bingo zou worden. Vanaf de eerste (en verre van overtuigende) ‘motherf*ckers let’s go’ gaat het al mis. De nummers van Love Sux zijn voorspelbare poppunktracks die we in exact dezelfde vorm al een keer of twintig langs hebben horen komen. Weliswaar minder trap-en hiphop invloeden dan dat Travis Barker normaal in zijn collabs verstopt, maar ook dan brengt Love Sux maar weinig nieuws. De zielloze liefdesliedjes moeten Lavigne neerzetten als een complexe lover, maar dankzij de tenenkrommende oneliners (“I’m gonna play a game of Tic Tac Toe, I’m gonna make all my exes say oh”) luistert de hele plaat als een ondiep rock-misbaksel. Het blik gastartiesten bevat ook weer de usual suspects uit de Barker-stal (Machine Gun Kelly, blackbear en Blink-maatje Mark Hoppus) die zich allemaal netjes vormen naar de volgens formule opgezette tracks, waardoor ze eigenlijk niks toevoegen. Diezelfde formules dwingen Lavigne om bijna het hele album in turbostand te voltooien, terwijl ze juist ook uitblinkt in de kalmere nummers. Zo lijkt pianoballad Dare To Love Me ook het enige nummer dat ze zelf door de jury geduwd kreeg – op voorwaarde dat het een groots rock-einde kreeg. Dit kleine sprankje licht weegt niet op tegen de lading uitgespeelde gimmicks, die je veel te makkelijk weg luistert en waar je vervolgens triest weinig van onthoudt. Avril Lavigne heeft deze Barker-behandeling totaal niet nodig. Love Sux euh, sucks.
Luister van Love Sux:
- Bite Me
- Dare To Love Me
