Door: Noah Zurhaar
“So… what would you little maniacs like to do first?”, zo gaat de eerste zin van het nieuwste album van Bastille: Wild World. De Britse synthpop groep rond singer/songwriter Dan Smith is weer terug met een kakelvers album, hun tweede full-length sinds Bad Blood, dat uitkwam in 2013. Na hits zoals Pompeii, Things We Lost In The Fire en hun nieuwste hit Good Grief, is het absoluut geen gek idee om best wat van deze plaat te verwachten.
Het album opent met het nummer Good Grief, gevolgd door het nummer The Currents. Hier gaat het eigenlijk al mis; het nummer klinkt bijna precies hetzelfde als het vorige nummer. Ongeveer 20 minuten in het album ben je de afgelopen 19 minuten al weer helemaal vergeten; alle nummers klinken als Good Grief. Op dit album staan alle nummers haaks tegenover elkaar en is er geen sprake van samenhang, noch een verhaallijn. Geen nummer loopt in elkaar over en alles is geschreven in een verschillende toonsoort, wat het gevoel geeft alsof je naar een compilatie album zit te luisteren.
In de loop van het album verschijnt een puntje licht: het nummer Blame. Het heeft een gaaf gitaarriffje en voelt progressiever dan de andere nummers. En net na dit nummer verdwijnt het lichtpuntje weer en wordt de draad van de banaliteit weer opgepakt. Dit was een zit van 49 minuten die je te snel vergeten bent. Bij het laatste nummer Winter Of Our Youth verwacht je een mooi outro om het album af te sluiten, maar nee. Niet eens. Je zit bijna een uur naar bijna hetzelfde ritme te luisteren met een Britse popstem eroverheen, geaccompagneerd met synth-instrumentalen.
Het album is een teleurstelling en niet gepassioneerd. Elk nummer voelt als iets in elkaar gezet in een fabriek en niet handgemaakt. Er is geen atmosfeer, geen flow, eigenlijk is er niks behalve akkoordenschema’s, coupletten en refreinen. Dit is het meest teleurstellende album van 2016. Voor goede synthpop zet je liever het eerste album aan, of luister iets van Tame Impala.
Luister van Wild World:
- Good Grief
- Blame
