Door: Jaap Smit
Door al het gekibbel en vingerwijzen van de afgelopen maanden tussen Blink-182 en oud-gitarist Tom DeLonge zou je bijna vergeten dat de band ook nog een album op komst had. De comeback van het punktrio (dat na DeLonge’s vertrek werd aangevuld met Alkaline Trio’s Matt Skiba) heeft dus nogal wat voeten in de aarde, maar ondanks alle opschudding lijken alle stukjes na jaren weer op hun plek te vallen.
Neighbourhoods (2011) en de EP Dogs Eating Dogs (2012) wisten Blink-182 nog prima te verkopen, maar miste net wat spontaniteit en – misschien wel belangrijker – de punksound, die in de jaren negentig de smiley met kruisoogjes onsterfelijk maakte. Of het kwam door DeLonge’s ‘volwassen’ projectjes of het simpelweg ouder worden van de band kan niemand zeggen, maar met California gooit de band al die theorieën overboord. De nummers die al op de plank lagen werden geschrapt en met Matt Skiba werd in recordtijd een fantastische stapel nieuw materiaal geschreven. Volgens drummer Travis Barker poepte de band een nummer per dag en klonk het als een klok. Geen woord teveel.
Skiba bewijst zich als een perfecte vervanger voor DeLonge. Hij ruilt DeLonge’s nasale snerp in voor een steviger geluid dat prima meekomt met Hoppus en is niet bang om zelf in de spotlight te stappen. California lijkt met zestien nummers propvol, maar de band her-introduceert de puberale snelle interludes (Built This Pool, Brohemian Rhapsody) die de minuut niet eens halen. Verder na-nana-na’t de band er lustig op los (Sober, No Future) en wordt het geheel aan elkaar gelijmd met prima tienerpunk (Kings Of The Weekend, Rabbit Hole).
Het onderbuikgevoel van geforceerd teruggrijpen naar de glory days krijgt amper kans om te overheersen, want de nummers zitten knap in elkaar en zijn niet te makkelijk. Maar de band laat zich niet in een hoek drijven door hun succesjaren. Op San Diego laat de band zich eerlijk uit over het vertrek van DeLonge. In een track-by-track commentaar laat producer John Feldmann weten: “There’s clearly a lot of feelings involved with having a best friend who is not in your band anymore, having a best friend with all that stuff that went down. Every band has these issues. To write a song, now, in their minds, to go back to San Diego, playing shows and tipping their hat to the city that allowed them to be a band…to me, Blink put San Diego on the map.”
Met een rampjaar achter de rug en veel onzekerheid over de toekomst heeft Blink-182 de klap magnifiek opgevangen met California. Fris en messcherp maakt de band een gedroomde comeback, die gezien de omstandigheden des te indrukwekkender is. De nummers balanceren op hard, speels en brutaal eerlijk. Het is absoluut niet erg om anno 2016 nog fan te zijn van Blink-182.
Luister van California:
- Bored To Death
- Los Angeles
- No Future
- Rabbit Hole
