Door: Jelle de Ru
Inmiddels is het tien jaar geleden dat Cage The Elephant met het ijzersterke self-titled debuutalbum kwam, met het tot klassieker verheven nummer Ain’t No Rest For The Wicked. Hoewel er dankzij die tien jaar genoeg hits en pareltjes aan materiaal klaarligt voor een ‘greatest hits album’ zat de band daar niet aan te denken. In een interview met Billboard vertelde ze dat ze zich er niet aan waagden, want dat zou voelen als het einde. “Wij zijn pas net begonnen”, aldus zanger Matt Shultz. Daarom Unpeeled. In plaats van de rock ‘n roll-explosies of de Route 66 rock die je van Cage kent, is dit album volledig afgepeld. Compleet akoestisch en live. Cage The Elephant is volwassen geworden.
Het album kent eenentwintig nummers, opgenomen tijdens een intieme tour onder andere door Nashville. Een live album dus. Live albums kunnen twee kanten op vallen: iconisch (Nirvana’s MTV Unplugged in New York) of als een leuk grapje. Aangezien Cage The Elephant bekend staan om de zalen die zij plat spelen, liggen de verwachtingen voor een live album hoog. Drie nummers zijn covers, de rest zijn naakte versies van de nummers die je kent. De band hoopt hiermee bij de essentie van hun muziek te komen.
Met Golden Brown raakten The Stranglers hun punkstatus kwijt. Het lijkt een bewuste keuze van Cage The Elephant juist hierom dit nummer covert. Van Cage the Elephant kennen wij al soms de poëtischere gevoelige kant, maar die krijgt door het toevoegen van een strijkorkest aan de live set een extra lading. Vooral bij Too Late To Say Goodbye geven de strijkers net dat beetje extra waardoor de stem van Matt je kippenvel geeft. Ook Telescope en Rubber Ball worden met de nieuwe set-up ineens juweeltjes.
Toch is het niet alleen maar goud, het gemis van het karakteristieke gitaargeweld mag gerust een groot gemis genoemd worden. Aberdeen stond in de normale versie al als een huis en je merkt dat de strijkers het nummer juist om zeep helpen. Back Against the Wall, mist zijn pit, het is alsof het gespeeld wordt door een matige coverband. Over covers gesproken; Instant Crush van Daft punk gecoverd is grappig, maar voelt soms wat aan als een karaoke nummer. De cover wordt gered door de solo’s die het orkest krijgen, die hier juist wel heel goed werken. Whole Wide World van Eric Goulden is de laatste cover op het album. Met een heel dik Cage the Elephant sausje, is dit een leuk, lief en onschuldig liedje.
Zoals dat is met volwassen worden, ben je aan de ene kant trots op wat er voor je staat, maar aan de andere kant mis je hoe het vroeger was. Het is te hopen dat wij met een nieuw Cage The Elephant album een mix krijgen van lief, onschuldig en gitaargeweld. Want met Unpeeled bewijst Cage The Elephant meer te zijn dan een punk bandje. Unpeeled is een live album van formaat.
