Door: Maarten de Schutter
Reikhalzend. Wat dat precieze woord nu eigenlijk precies betekent mag Joost, danwel iemand anders weten, maar naar het nieuwe album van De Jeugd Van Tegenwoordig werd reikhalzend uitgekeken. De opvolger van het in 2015 verschenen Manon werd door de schrijver van deze recensie vooral met angst ontvangen. Was het voorgoed gedaan met het flexen op de haters of was het viertal nog in staat om als rappers in de dertig een meesterwerk af te leveren? Luek is een weekje oud. Het oordeel is positief – De Jeugd is nog altijd helemaal zichzelf, hoe hadden we ook anders kunnen verwachten.
Het was drie jaar wachten op Luek, en in de tussentijd heeft er zich een krankzinnige ontwikkeling voorgedaan. Daar waar vroeger Yayo, Willie Wartaal en Vjeze Fur zich zo misdroegen dat producer Bas Bron soms tot waanzin werd gedreven, is de-nog-altijd-beste-producer-van-Nederland-én-Europa inmiddels de enige die het popsterrenbestaan nog in ere houdt. Onder zijn alter ego Fatima Yamaha speelt Bron door heel Europa zaal na zaal plat, terwijl de andere drie druk bezig zijn met het opvoeden van hun kind. Wie had dat gedacht. Dan Luek.
Luek opent met Makkelijk (Voor Ons), een track die met een duur van vijf minuten net te lang doorgaat. Willie Wartaal is in ieder geval niet van plan het rustig aan te gaan doen, want op het eerste nummer zijn het kindjes in een rolstoel die het mogen ontgelden. En terecht. Het trio Schietlood – Torpedo – Wittewijnmuziek wat volgt is magistraal. Een drietal nummers die per direct een plek op een Best Of-album veroveren. Op deze nummers zijn het de beats die hem doen. De langzame maar epische beat van Schietlood komt keihard binnen, terwijl de dancebeat van Torpedo niet zou misstaan bij een Fatima Yamaha-show.
Die uithaal, Willie, die uithaal. Op Wittewijnmuziek is Willie Wartaal voor even R. Kelly in zijn beste dagen, met een refrein waarna je nog maar één ding kan denken – waarom heeft Willie Wartaal geen solo-album vol gevoelige meezingers? Het is eigenlijk een schande dat er geen akoestische versie van Wittewijnmuziek op het album staat. Hét hoogtepunt van een album waarop Willie Wartaal eigenlijk boven iedereen uitsteekt. De rest van het album kent vooral liedjes die gewoon luek zijn. Op knaller Gemist na zijn het liedjes die je misschien wat sneller vergeet, al is titeltrack Luek van hoog niveau. Op de laatste drie nummers van het album worden de beats wat duisterder. Het zijn vooral de teksten die daar opvallen. Zo houdt Willie om vrij onduidelijke redenen Toine van Peperstraten in de gaten terwijl Vjeze Fur de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb lijkt te willen bezingen.
‘’Vier flikkertjes met kutliedjes, net de Beatles’’ zingt Willie Wartaal op Torpedo. Het is weer een ouderwets partijtje ongeregeldheid waarbij zelfspot en taalkunst nog altijd voorname facetten zijn. De Jeugd is niet meer voor de jeugd van tegenwoordig, maar de mensen die zijn opgegroeid met het viertal kunnen eigenlijk niet teleurgesteld zijn. They’ve still got it. Luek kan niet tippen aan het legendarische Ja, Natúúrlijk, maar is wel hard als een torpedo. En die prijs voor lelijkste artwork van het jaar kunnen ze ook direct in de binnenzak steken.
Luister van Luek:
- Wittewijnmuziek
- Torpedo
- Schietlood
- Gemist
