Door: Jaap Smit
Een jaar of twee geleden leek een nieuwe plaat van Eleventyseven slechts een natte droom die toch nooit werkelijkheid zou worden (de band zette in 2016 een punt achter hun carrière), maar inmiddels kijken we al tegen het tweede album aan dat Matt Langston en co. na hun break uitbrengen. Op Basic Glitches zwaait de band hun gitaren definitief vaarwel en proberen ze op de rug van louter synthesizers en drumcomputers de eindstreep te halen, maar dat gaat niet al te makkelijk.
Zo agressief grommend als opener Killing My Vibe ook mag klinken, de edge is inmiddels wel een beetje van de band afgesleten. Voorganger Rad Science kon hier en daar nog een hitje herbergen, maar Basic Glitches wil de techneut uithangen en komt met simpele melodieën en hooks niet gek verder dan singles die in de jaren ‘00 nog hitpotentie hadden (Skip, Letterman Jacket). Op Birthrite en Fear The Fire wordt er afgegeven op de dunne lijn tussen waarheid en leugens, maar de lagen productie doen weinig merken dat Langston daar de aandacht van de luisteraar naartoe wil seinen. Never made it in the punkrock crowd/I beep-boop a little too loud zingt hij op Cookie, alsof hij deze review al heeft gelezen. Er is buiten de synth-only productie weinig nieuws te bekennen uit de stal van Eleventyseven. Semi-verplicht pop-culture track Battle Cats probeert weer iets van diezelfde strijdlust van Killing My Vibe terug te halen, maar het klinkt te gedwongen, alsof een Disneychannel serie vroeg om een lijst themesongs voor een serie over een robot. Basic Glitches is een opgewekte verlenging van Eleventyseven’s levensduur, maar kan op dit album niet verhullen dat het vooral om de snel scorende beep-boop’s gaat en niet meer om samenhangende concepten.
Luister van Basic Glitches:
- Birthrite
- Skip
- Shelflife
