Door: Jaap Smit
Het werd verdomme tijd dat Enter Shikari zich flink zou mengen in de muzikale konttrapperij van tegenwoordig. Trump, Brexit en toenemend terrorisme zijn onderwerpen waar het zware viertal hun vingers bij aflikken, maar een direct offensief bleef uit. Zanger Rou Reynolds nam tijd om eens te reflecteren op de muziek die hij al achttien jaar maakt en ook op zichzelf. In deze roerige periode blijkt roekeloos terugslaan niet de oplossing voor de band; op The Spark houdt Enter Shikari het een stuk kleiner, simpeler en rustiger.
Vooruit, er wordt redelijk als vanouds flink gas gegeven tegen alle politieke schermutselingen van het moment, maar het schrijven van The Spark had ook een therapeutische werking op Reynolds. Na een periode van persoonlijke onrust, eenzaamheid, drugsgebruik en slapeloosheid besloot hij zijn ‘perfect storm’ te bestrijden met een creatieve ommekeer. “I’m currently under construction”, zingt hij op Undercover Agent, waar Reynolds op sferische instrumentals open kaart speelt. The Spark symboliseert dat sprankje hoop aan het eind van de tunnel met nummers die cleaner en melodischer zijn opgebouwd. We horen Reynold’s Britse professorstem vaker dan z’n wilde screams en daar kan best een goed album mee gebouwd worden. Ook is de hyper-ambitieuze genremolen rustiger gaan draaien en klinkt de band doelgerichter dan ooit. We excuseren ze voor de bollige trapbeat op Rabble Rouser, een schaarse hint naar de ‘oude’ band – maar die zich minstens zo thuis voelt in de nieuwe richting van Enter Shikari.
De donkere plekken waar we de band in het verleden wel eens vonden zijn volgepompt met licht, positieve melodieën en grootse anthem-refreinen die de aankomende arenatour als gegoten zitten. Het gros heeft flink wat pop-dna door de aderen stromen (The Spark, Live Outside, Shinrin-yoku) en de band strooit lustig met krachtige oneliners die stuk voor stuk door uitzinnige massa’s zullen worden teruggezongen, zowel in het onrustige Take My Country Back (“Get up, get up and feel the rising tide”) als het hoopvolle, rustige Airfield (“You’re down on your luck, but that don’t mean you’re out”). De wisselwerking tussen elektronica en gitaarriffs werkt nog altijd naar behoren, zelfs Rob Rolfe’s ijzersterke ritmes blijven bepalend voor de sound (The Revolt Of The Atoms). Zo zet Enter Shikari – ondanks de verandering van koers – nog overal haar signaturen.
We weten al jaren dat Enter Shikari meer is dan een agressief ogend zooitje ongeregeld met een sterke mening, maar op The Spark schuiven ze die milde kant het spotlicht in. Wat nu belangrijk is, is dat de band zichzelf prikkelt en met gepaste trots ons een nieuw gezicht laat zien. Dat we ons niet rauw kunnen schreeuwen of beurs kunnen springen is dan zo, maar dat heeft weinig invloed op hoe we The Spark mogen beoordelen. Er klinkt hoop voor de toekomst, de band en de wereld door in alle nummers. En mocht die wereld dan toch eens vergaan, dan maakt Enter Shikari het laatste bange uur net iets draaglijker. (★★★★☆)
Luister van The Spark:
- Take My Country Back
- Airfield
- Rabble Rouser
- The Revolt Of The Atoms
