Door: Jaap Smit
Als we de aantekeningen van voorgaande jaren er nog eens bijpakken, had dit zevende album van Fall Out Boy alles kunnen worden. Met de herintrede in 2013 schudde de band hun emo-haren af en ging het onmiddellijk zitten roeren in de popmuziek. Maar collabs met rappers en oudgedienden (Sir Elton John) en een overheersende rock-anthem koorts waren lang niet altijd vleiend voor het merk Fall Out Boy, dat ondertussen als een steunende en puffende trein op een afgrond af reed.
Dus werd voor de release van M A N I A opnieuw de welbekende “dit zijn echt de beste songs die we ooit hebben geschreven”-speech van stal gehaald in combinatie met “we klinken nu hoe we altijd al wilde klinken”; uitspraken die uit de monden van Patrick Stump en Pete Wentz ondertussen nogal pathetisch en betekenisloos nagalmen. Stom genoeg kan de band nauwelijks lager zakken dan het hysterische American Beauty/American Psycho (2015), dus kruisen we onze vingers voor een kleine kern van waarheid in de beloftes van de band.
Er zijn wat redenen om te glimlachen bij het luisteren van M A N I A, al is het alleen maar dat het de gore vlekken van de vorige plaat genoeg weet weg te wassen. Dat gebeurt nog niet bij de gemartelde samples van oerlelijke openingstrack Young and Menace, een volslagen idiote track waarop de band zich binnen twee minuten al overschreeuwt. Maar de industriële poprock die zich de negen nummers hierna voltrekt heeft wel z’n momentjes. De energie van Stay Frosty Royal Milk Tea draaft lekker binnen en de hooks op HOLD ME TIGHT OR DON’T zul je zeker op een onbewaakt ogenblik nog neuriën. Ook Wilson (Expensive Mistakes) levert iets in tempo in om uiteindelijk te klinken als iets wat een gitaarband zou maken.
De rest van de nummers rommelt rond met dezelfde hysterie van AB/AP en een opdringerige puinhoop van drums, suizende gitaren – precies zo afgesteld dat je niet als zodanig herkent – en een overdaad aan synths. Het stijltje ruikt af en toe aan de sound van Imagine Dragons en het tegenwoordige Panic! At The Disco, maar zo paniekerig, gehaast en ronduit overstuffed als M A N I A het doet klinken valt er weinig vergelijkbaar plezier aan te beleven.
Het is Fall Out Boy te doen om zo veel mogelijk klappen uit te delen, maar het resulteert in een parade van miskleunen waardoor M A N I A bestaat uit weinig lol en leeg geblaat. Dat enkele nummers op zichzelf nog best wat waard zijn, neemt niet weg dat Fall Out Boy albumbreed zich wanhopig op de borst slaat zonder iets te bereiken. Alweer.
Luister van M A N I A:
- HOLD ME TIGHT OR DON’T
- Wilson (Expensive Mistakes)
