Door: Jaap Smit
Je moet het ze wel nageven: anno 2020 is de muziek van Green Day nog steeds de reden dat veel tieners een gitaar oppakken en rockmuziek – het zij met de vingertoppen – nog aan de voortrazende muziektrein kan hangen. Met Revolution Radio wist de band een paar jaar geleden nog een fel politiek pamflet aan de deur te nagelen en daarmee de smaak van de tegenvallende Uno, Dos, Tre-trilogie deels weg te spoelen. Je zou kunnen zeggen dat het voor niets is geweest, want met het nieuwe hoofdstuk Father Of All.. zakt de punktaart weer flink wat centimeters in.
Geen getrap, geen getier: nee, dit keer wilden Billie Joe, Tre Cool en Mike Dirnt gewoon een rock’n’roll album maken. Een korte rit is het dit keer; na zevenentwintig minuten is het feestje klaar en hebben we een parade van mediocre rocksongs, een afgrijselijk bluesrocknummer (Stab You In The Heart) en een net acceptabel popliedje (Meet Me On The Roof) voorbij zien komen. En waar het muzikaal met een magere voldoende wegkomt, klinkt Billie Joe behoorlijk passief in z’n teksten. Zeker, politiek, oorlog en het klimaat komen hier en daar om de hoek kijken, maar het venijn is veranderd naar schouders ophalen (Junkies On A High). Voor een band die zich in het verleden lekker kon vastbijten in onrechtvaardigheden klinkt Father Of All.. vrij tweedimensionaal en willekeurig. Zelf maakte de band er geen geheim van dat deze plaat wat zou afwijken van het serieuze pad, maar het beloofde good-ol’ rock’n’roll gevoel blijft op veel momenten achterwege. Een lichtpuntje: het laatste halfbakken project van Green Day duurde drie albums en dit keer zijn we er met een klein halfuurtje van af. Father Of All.. is dan ook meer een miskleun dan een verkeerd pad; tijd zat dus om het met een volgende release weer goed te maken.
Luister van Father Of All..:
- Meet Me On The Roof
- Sugar Youth
