Door: Jaap Smit
Het Franse Hey Hey My My evolueerde in vijftien jaar van een folkgezelschap naar een veelzijdige indieband. Op hun vierde plaat High_Life hopt de band van dromerige synths naar fijne 90’s rock, maar beweegt altijd in een rechte lijn.
De twee frontmannen van de band, Julien Garnier en Julien Gaulier, hebben de afgelopen jaren een comfortabel muzikaal spectrum voor zichzelf afgebakend en High_Life is dan ook niet de plaat waarop we stijl achterover slaan van de durf van de twee Juliens. Een handvol thema’s (Donald Trump, liefdeszenuwen en de onrust die social media veroorzaakt) en een bergje synthesizers en de twee eerste bouwstenen van High_Life staan al. De vriendelijke zangstem van Gaulier leidt is een fijne, maar soms wat vlakke constante, gelukkig dat in sommige nummers instrumentaal lekker wordt gehangen in de richting van Sufjan Stevens (My Friend), Sparks (First Embrace) of aanstekelijke 90’s slackerrock zoals we die van Beck kennen (Restless Mind). De vroege, filmische instrumental Dal Canale is een mooi arrangement, maar klapt een beetje droog op de rest van de plaat. Wanneer we dan na een klein tiental nummers de plaat een beetje door lijken te hebben, krijgen we met afsluiter Carolina opeens Latijns-Amerikaanse ritmes en Spaanse teksten voorgeschoteld. Het vloekt nèt niet met de voorgaande nummers, maar zorgt er toch voor dat er wat barstjes komen in de rustige indiebubbel van Hey Hey My My. Het is een eenzame mispeer, op een voor de rest kraakheldere indieplaat.
Luister van High_Life:
- High_Life
- Hope
- My Friend
- Restless Mind
