Door: Jaap Smit
De golven die Australische bands tegenwoordig maken zijn prima te voelen in Europa, te merken aan de sterrenstatus die indiekoppel Angus and Julia Stone en poppsycho’s Tame Impala genieten. Het zijn artiesten die prima passen in de hipsterplaylist van een roadtrip in een VW-busje door who-knows-where. Het jongere Australische golfje Husky aast op een plek in diezelfde lijst en hoopt met Punchbuzz poppy en toegankelijk genoeg te zijn.
Punchbuzz is alweer de derde psychedelische pop-zucht van de Australiërs en nog steeds willen de pijlen – ja laten we het maar meteen zeggen – niet volledig de roos raken. En dat terwijl als je puur wiskundig naar het album kijkt, er weinig mist. We krijgen precies wat we verwachten: een duidelijke voorliefde voor oude popmuziek blijkt uit het Young Turks-achtige riedeltje in Ghost en de gelaagde zangpartijen à la Simon en Garfunkel maken het een plaat waar menig ouder ook nog plezier uit kan halen. Verder high-fiven we Ben Howard op Splinters In The Fire en zo nu en dan steekt The War On Drugs een lichtje aan. Punchbuzz is likeable omdat het zo sterk als de anderen klinkt.
En dat is ook – surprise – het grote probleem van Punchbuzz. Het klinkt alsof Husky de afvalemmers van verschillende grote indie/pop/psychedelische platen heeft uitgeschraapt, de vondsten heeft opgepoetst en ons nu voorschotelt. Het klinkt fijn, maar te willekeurig om écht warm van te worden. Je kunt Punchbuzz honderd keer draaien zonder te weten wat Husky nou zelf heeft toegevoegd. Halverwege lijkt zanger/naamgever Husky Gawenda nogal vol van z’n eigen (geforceerde) diepe teksten te worden, die nergens fijn zijn om te onthouden cq mee te zingen. Hierbij ontzien we het voorlaatste nummer Flower Drum, dat als een van de weinige tracks op Punchbuzz een gezellige indruk weet te maken. Een plaat om in je eentje op mee te neuriën maar om op een roadtrip écht thuis te laten. (★★☆☆☆)
Luister van Punchbuzz:
- Ghost
- Shark Fin
- Flower Drum
