Door: Jaap Smit
Twee Britten, een Duitser en een Amerikaan lopen een studio binnen. Wat volgt is allesbehalve een slechte grap, want de groep vormt de band I Heart Sharks, de intercontinentale indietronic-band die nu, na vijf jaar, terug is met hun derde album Hideaway.
Het vorige album Anthems werd weliswaar uitgebracht via het grote Island Records, toch verlangde de band terug naar hun noeste aanpak waar ze zelf de touwtjes in handen hadden. Het resultaat is een vlot uitziende plaat waar de vier een trucklading synthsizers overheen hebben gestort. Voor fans van Empire of the Sun, M83 en The 1975 valt er genoeg te ontdekken en te herkennen op Hideaway: op de tracks Walls, Walk At Night en Lost Forever liggen de verwijzingen naar genoemde acts er centimeters dik op.
Maar ondertussen wil het album zich ook al in de strijd mengen voor de zomermuziek van 2017. Start a War en The Water (ft. Madeleine Juno) brengen een prettig upbeat tempo en gunnen de gitaren meer spotlight dan de andere nummers. Maar het duurt lang voordat Hideaway rake klappen uitdeelt. Sterker nog, alle klappen blijven uit op dit derde album. Op het eerste gezicht lijken de poptracks hun mannetje te staan, maar al snel beginnen de gaten te ontstaan. De refreintjes missen spanning en af en toe verzaakt zanger Pierre Bee een uithaal netjes af te maken.
Hideaway bewijst dat de mix van indiepop en electronics er eentje is die altijd wel werkt, maar I Heart Sharks lijkt niet te zien dat de gezapige uitwerking de angel al vroeg uit de plaat haalt. Elf liedjes lang krijgen we een leuk synth-intro dat binnen no-time verder vloeit in hetzelfde nummer als vijf minuten geleden. Tel daarbij de krap voldoende vocals en dit hooks op om te weten dat dit album volgende zomer alweer vergeten is.
Luister van Hideaway:
- Walls
- Walk At Night
- Lost Forever
- We Used To Talk
