Door: Jaap Smit
Het verhaal van Julian Taylor is inmiddels bekend: de zanger vult veel van zijn nummers met gevoelens van twijfel en stuurloosheid, gevoed door het feit dat hij als Canadese West-Indiër soms lastig zijn plek in de wereld kon vinden. Op The Ridge zingt Taylor zich door een stapels brieven heen, die hij naar vrienden en familie stuurde. Hij biecht over zaken die hem pijn doen en juist vreugde brengen, op ingetogen en zachte manier.
Het zijn de melancholische familie-album trekjes die het karakter van The Ridge invullen. Kleine arrangementen, een strijker hier en daar en teruggetrokken ritmes, het is slow-americana op z’n best. Taylor bezingt oude zomers in British Columbia (The Ridge), laat wat tribal toe in Ballad Of The Young Troubadour en zingt over liefde en hoop in Over The Moon. De acht nummers zijn een heerlijk bad, maar kent een redelijk kabbelend tempo. Love Enough smokkelt vlak voor het einde een fijne tex/mex-swing het album op voor een subtiel piekje, maar dat lijkt allerminst Taylor’s doel. Even een stukje reflectie, even wat bezinning in een klein maar gemoedelijk vacuüm. Het afsluitende Ola Let’s Dance laat doorschemeren dat de energieke kant van Julian Taylor lang niet zo diep weggestopt is als we dachten. Taylor maakt op The Ridge schoon schip in z’n gedachten, lucht z’n hart en gaat weer verder. Fijn werkje, deze plaat.
Luister van The Ridge:
- The Ridge
- Ballad of the Young Troubadour
- Ola Let’s Dance
