Door: Jaap Smit
Hoewel Mayday Parade zich na tien jaar nog steeds gelukkig mag prijzen met een brede fanbase valt het niet te ontkennen dat de evergreens in hun ferme collectie nummers toch al een aantal jaar oud zijn. De jubilerende band komt al sinds 2011 niet meer soepel op het topniveau dat ooit de nummers When You See My Friends, Miserable At Best en Jamie All Over voortbracht. Het vorige album Monsters In The Closet miste die verpletterende indruk en dat dwong de band blijkbaar het over een volledig andere boeg te gooien op Black Lines.
De geschiedenis leert dat Mayday Parade zo nu en dan haar duistere emo-kant volop laat spreken in haar muziek, maar op Black Lines lijkt dat vooral de rode draad te zijn. One Of Them Will Destroy The Other (met Real Friends-zanger Dan Lambton) introduceert een fel Mayday Parade, waarin een knijpende schreeuwstem van Derek Sanders en hardrockgitaren een flinke barst in het beeld de band slaan. Deze mindset blijft, ook in Just Out Of Reach en Hollow houdt de gefronste muziek stand. Mayday Parade lijkt voor een keertje te breken met de melodramatische stijl en besluit gewoon een keertje boos te zijn.
Maar dan krijgen we met hetzelfde gemak een nummer als Letting Go voorgeschoteld. In feilloze britpopstijl houdt de band het mellow. Black Lines lijkt een album van uitersten en daardoor ook meer dan eens een kladvel. De boze nummers (Let’s Be Honest, Keep In Mind, Transmogrification Is A New Technology) zijn eigenlijk overal en camoufleren de herkenbare emopoppunk achter een dikke laag vroege ’00’s progrock; met wat aandachtig luisterwerk kunnen accentjes van Nickelback en Three Doors Down (Underneath The Ride) gevonden worden. Ook Until You’re Big Enough lijkt de scene van vandaag even te laten voor wat het is en uit te monden in een track die het vorige decennium eert.
De grove switches in de stijl op Black Lines lijken ervoor te zorgen dat het album snel afgeschreven kan worden als een gefaald experiment, maar de stiekeme hints naar vroegere tijden en fijne nummers die het rustig houden maken de plaat tot een maffe prominent in de discografie van Mayday Parade. Het is precies niet Mayday Parade, en juist daardoor zo’n revolutie in de sound van de band. Het was misschien niet de plaat waarop we zaten te wachten, dus er moet wat tijd overheen gaan voordat hier de pareltjes voorgoed doorsijpelen naar de live setlists. Maar ze krijgen de punten voor hun durf en het niet maken van een Monsters In The Closet 2.0. Daar zat al helemaal niemand op te wachten.
Luister van Black Lines:
- Letting Go
- Keep In Mind, Transmogrification Is A New Technology
- Underneath The Ride
- One Of Us
