Door: Jaap Smit
Hoe tijd kan vliegen: de Britse punkband Milk Teeth blaast dit jaar alweer zeven kaarsjes uit en zag in de laatste twee jaar flink wat veranderingen. Naast het succes van hun debuut-album Vile Child (2016) en de EP’s Be Nice en Go Away werden de afgelopen maanden getekend door het geschuif in de bezetting. Lang verhaal kort: zangeres Becky Blomfield is op het moment nog het enige originele bandlid dat te horen is op hun self-titled tweede album, waarop de tandjes iets gepolijster zijn, maar nog altijd kunnen bijten.
Met nieuwe leden Em Foster en Jack Kenny klinkt Milk Teeth nog steeds levendig en strak, al mis je af en toe Billy Hutton’s coupletten die voor fijne balans zorgden. Gelukkig weet Foster regelmatig een tweede stem of een flinke uithaal (Destroyer) tussen de regels in te passen. Blomfield liet in verschillende interviews weten dat ze tijdens het schrijven eindelijk wat dichter tot zichzelf kwam en haar gevoelens over kwetsbaarheid en pijn zonder versiering op papier kreeg. Milk Teeth blijft nog steeds lekker wankelen op het snijvlak van punk en grunge, maar houdt de tempo’s vaker in toom. Op tracks als Better en Transparent gaat de band voor popgevoelige melodieën – die absoluut misstaan. De grotere gedachte is dat de band kosten wat kost niet wil ontsporen, waardoor stiekem wat eentonigheid in de plaat sluipt. Maar aan het einde van het verhaal is Milk Teeth wel de plaat die Blomfield verder zal helpen: de wonden van stukgelopen relaties, absente ouders tijdens cruciale momenten en onzekerheid beginnen na de laatste tonen van Wanna Be te helen en vormen hopelijk een fundament voor toekomstige chaos.
Luister van Milk Teeth:
- Transparent
- Smoke
- Circles
