Door: Jaap Smit
Vrienden zijn belangrijk en in de muziek zijn goede kompanen misschien wel belangrijker. Fantastisch om te zien dat in Nederland drie van de betere gitaar-indiebands – Canshaker Pi, Afterpartees en Mozes and the Firstborn – geregeld vriendschappelijk een podium delen en ook daarbuiten het goed kunnen vinden. Nadat die eerste twee in 2018 de vaderlandsche indierock droegen met hun nieuwe releases, gaat oudste broer Mozes and the Firstborn een poging doen dat in z’n eentje te doen dit jaar met nieuwe plaat DADCORE.
Het is bijna cheesy hoe de eerste paar nummers zich aan de nineties vergrijpen en de plaat zich onderdompelt in verwijzingen naar die tijd. Waar tien jaar geleden de indierock uit die tijd nog massaal als fout en stoffig werd gezien gebruikt Mozes and the Firstborn alle ‘foutjes’ en ‘deukjes’ uit het decennium als superkracht: net niet helemaal glad en daarom blijf je er zo bij. Opener DADCORE (met Together Pangea) is een ruizige poprock-track, afgemaakt met ‘wooh-yeahs’ in het refrein, en op Baldy leeft ‘Sweet Home Alabama’ voort in een gezellige deun waarbij een mondharmonica niet mag ontbreken.
Toch is het vooral Weezer die door de regels klinkt, vooral wanneer zanger Melle oatmeal koopt (Sad Supermarktet Song) en hard over z’n zorgen zingt (Amen). De oprechte weemoed met verdraaid fijne hooks en krachtige riffs maken DADCORE tot een instant classic die in het verkeerde jaar is gemaakt. Zonder kapsones, mét alles wat de band in hun bestaan wijzer is geworden. De nummers glijden eruit alsof we ze al jaren meezingen en daarmee legt Mozes and The Firstborn de lat dit jaar al vroeg op uitdagende hoogte.
Luister van DADCORE:
- DADCORE
- Baldy
- Blow Up
- Hello
