Door: Jaap Smit
Één van de beter boerende punkbands van het moment is Neck Deep. Life’s Not Out To Get You (2015) gaf de scene al een verfrissende, positieve, met Vans-versierde schop onder de kont en in het jaar dat volgde was de band uit Wales een meer dan hot item. Voor opvolger The Peace And The Panic (TPATP) is de band niet meer zo happy go lucky als toen, maar proppen ze zelfs de meest serieuze onderwerpen in licht(er) verteerbare poppunktracks.
Hoe was het ook alweer? Ohja, eerder dit jaar bracht Neck Deep uit het niets de twee nummers Happy Judgement Day en Where Do We Go When We Go uit, de één een aanklacht tegen Trump, z’n muur en het gevoel van gevaar waar we in leven en de ander een hardop nadenkende zanger Ben Barlow die zich afvraagt of we in iets als een hemel moeten geloven. Van punkpartysongs switcht de band naar een bruut realisme dat van ideniteitscrisis (The Grand Delusion), relatieproblemen en overleden vrienden (Wish You Were Here) aan elkaar hangt.
Ook wat betreft muziek staat de band meer met beide sneakers op de grond. Producers Mike Green en Neal Avron drongen erop aan dat de band gestructureerder te werk ging in het ontwerpen van de tracks en dat maakt dat TPATP geen tollende achtbaan is zoals Life’s Not Out To Get You was. Opeens vallen de lagere tempo’s in nummers als Parachutes en Heavy Lies op. Daartegenover staat dan halverwege Don’t Wait, de ruigste track van de plaat. De screamvocals van Architects’ Sam Carter zetten de klappen absoluut kracht bij, maar dit experiment kan op TPATP niet boven het maaiveld uitsteken.
Maar Neck Deep is op haar sterkst wanneer de nummers recht uit het hart komen. “We kunnen onze relatie wel redden maar dan moet jij me de tijd geven om te veranderen”, zingt Barlow op In Bloom, zonder twijfel het eerlijkste nummer van de band tot nu toe. Dat gaat even later over in 19 Seventy Sumthin’, waar Barlow op een bitterzoet popliedje zingt over hoe z’n ouders elkaar vonden, trouwden en hoe z’n moeder alleen achterbleef toen vaderlief vorig jaar overleed. Klassestaaltje emo-pop.
Waar de onnavolgbare springpunk vorige plaat nog zo’n beetje de beste eigenschap van Neck Deep was, is het heerlijk om te horen dat er ook gestructureerde rocktracks uit de machine komen. Neck Deep zal met The Peace and The Panic haar koppositie niet verliezen, maar juist verstevigen. Geen groeistop, maar de band maakt – heel volwassen – even pas op de plaats met sterke thema’s en knetterende punk. (★★★★★)
Luister van The Peace and The Panic:
- Happy Judgement Day
- In Bloom
- Critical Mistake
- 19 Seventy Sumthin’
- Where Do We Go When We Go
