Door: Jaap Smit
De synthesizer is zo’n beetje het aambeeld waarop de eighties zijn gesmeedt en heeft sindsdien altijd wel z’n weg naar de popmuziek kunnen wurmen. Voor synthpop-reuzen Andy McCluskey en Paul Humphries, otherwise known as Orchestral Manoeuvres In The Dark – kortweg OMD – begon het avontuur precies in 1980 en strekt zich al ruim drie decennia uit. Met The Punishment Of Luxury is het dertiende album een verfrissend feit.
Ondergetekende is geen eighties-kid, maar fan genoeg van synthesizers om te weten dat OMD op The Punishment Of Luxury geen half werk levert. De tracks zijn dit keer vaker opgebouwd vanuit een repetitieve basis, en vanuit het ritme is het nummer verder gevormd. Met een minder prominente focus op Humprey’s vocals is dit album meer soundscapes die iets verhalends hebben. Uiteraard is er weer een bak met stemsamples over de nummers uitgestort, maar dit keer heeft het geheel minder de uitstraling van een liedjesplaat.
Om te zeggen dat OMD zich uit hun comfortzone sleept is nogal heftig, maar ze ruiken aan wat nieuwe luchten en maken er het beste van. “We kunnen het niet laten om een catchy melodie te schrijven!” riep McCluskey vrolijk over het album en dat klopt redelijk. Het is rustig, positief en bij vlagen echt energiek te noemen. Een mooie zonsopgang, maar dan elektronisch. (★★★☆☆)
Luister van The Punishment Of Luxury:
- Isotope
- As We Open, So We Close
- Art Eats Art
- Ghost Star
