Door: Jaap Smit
Gladde eighties-pop en gothic allure, daarmee stak het Britse Pale Waves afgelopen jaar een redelijk eindje boven het maaiveld uit. Onder leiding van mentor Matt Healy (The 1975) rolde er ook nog fijne popliedjes uit, die dankzij het gretige BBC tot over de hele wereld te horen waren. Maar waar de onvermijdelijke debuutplaat My Mind Makes Noises de hype hoger moest tillen, laat hij het plotseling vallen; de koek is nu al op.
Als u dit leest ga ik ervan uit dat u bekend met de singles Television Romance en There’s A Honey, die vorig jaar het viertal uit Manchester katapulteerde tot de leiders van de nieuwe garde indiebandjes. De sprankelende maar bittere popdeuntjes waren zo aanstekelijk als de pest dat zelfs de grootste zeurkous ze vroeg of laat mee neuriede. De band leek zelf hun grootste fans, want op het EP’tje All The Things I Never Said viel de band rond Heather Baron-Gracie redelijk lomp in de herhaling. Op My Mind Makes Noises lijkt de band zich opnieuw niet uit te dagen en wordt het voorspelbare akkoordenschema, kitscherige synths en het standaard plofje naar het refrein maar liefst veertien keer opgediend. Het siert de band weinig als je na meerdere luisterbeurten driekwart van de nummers niet uit elkaar kunt houden, ook omdat Baron-Gracie het eigenlijk altijd heeft over een tienerliefde die ze stiekem terug wil. Zelfs de eerste singles – toen nog ‘hits’ genoemd – gaan hier zonder pardon op in een zee van klonen die geen van allen écht erbovenuit steken. Met My Mind Makes Noises lijkt het alsof we Pale Waves te snel op een voetstuk hebben gezet, want tot nu toe zien we geen carrière, maar een trucje.
Luister van My Mind Makes Noises:
- Eighteen
- When Did I Lose It All
