Door: Jaap Smit
De voornamen van Sam van Ommen en Julia Schellekens echode al een tijdje door de feeds op m’n social media, en dan vooral omdat Tim Knol wel eens opdook in hun foto’s. Het duo werd door de zanger naar zijn Mi5 studio gehaald, en besloot de eerste EP uit te brengen via zijn label I Love My Label. So Far, So Good is de eerste kennismaking met de folkpop van het duo, die aangenaam is, maar bij lange na niet memorabel.
Het is niet dat de twintig minuten niet genoeg zijn, maar na een paar luisterbeurten weet je nog niet echt wie Sam & Julia zijn. Met opener Benjamin kan je een beetje wiegen, Mayhem durft wat steviger door te rammen en afsluiters Two Track Station en A Widows Lullaby – laatstgenoemde het eerste nummer dat het duo schreef – brengen gevoelige tonen. Maar écht raken doen Sam & Julia nog niet op hun debuut. Hoewel de onderwerpen oprecht, persoonlijk en soms een verdrietige ondertoon hebben, komen de emoties wat lastig over en voelt het muzikaal soms ook wat dunnetjes. Wellicht dat deze klacht voor het winkeltje van Tim Knol is, maar als geheel moet So Far, So Good dan toch een onvoldoende incasseren.
Talent zit er zeker, en ook qua songwriting valt er weinig op te merken aan So Far, So Good. Alleen komt het er niet uit op dit debuut, wat razend jammer is. Nummers knallen niet waar het zou moeten en durven niet recht voor je hart te gaan wanneer het verdriet van de zinnen druipt. Een dynamisch duo in de countrypop/americana-hoek is een logische combi zoals kaas en jam die is, maar voor Sam & Julia moet er toch nog echt wat gebeuren.
Luister van So Far, So Good:
- Mayhem
- A Widow’s Lullaby
