Door: Claire Poel
“Ik ben klaar met de gaymuziek die ik op dit moment hoor,” dacht Sam Vance-Law. Volgens hem gaat de gay-muziekscene alleen nog maar over homo’s die in de slachtofferrol kruipen of over hun pride. Met zijn album Homotopia schopt hij hier keihard tegenaan en schetst in tien vertellende liedjes de alledaagse situaties van de gay-community.
Sam Vance-Law krijgt hier en daar het label ‘singer-songwriter’ opgeplakt. Maar zijn album Homotopia is veel meer dan een jonge gefrustreerde man die met een akoestische gitaar zijn gebroken hart bezingt. Een heel orkest is uit de kast getrokken. De van oorsprong Canadese Vance-Law verhuisde op zijn vijfde naar Oxford, Engeland. Hier zong hij vijf diensten per week bij het New College Choir, naast zijn vioollessen. Met die context valt het hele album op zijn plaats. De invloeden van het koor zijn nog overduidelijk in de manier waarop Vance-Law zijn stem gebruikt en de viool is ruim vertegenwoordigd op het album, wat af en toe laat geloven dat je naar een moderne versie van Vivaldi aan het luisteren bent.
De klassieke arrangementen staat mooi in contrast met de teksten van het album, die allemaal in de ik-vorm zijn geschreven. Elk nummer heeft een duidelijk personage dat zijn problemen of verlangens beschrijft. Niet allemaal uit zijn eigen leven, wil Sam Vance-Law benadrukken. Het zijn allemaal situaties waar hij wel eens over heeft gehoord of die zich in zijn omgeving hebben afgespeeld. Zo neemt het album je mee van een man met een gezin die stiekem op mannen valt in Isle of Men, tot de ongemakkelijkheid van een eerste ontmoeting en ‘being shit at pick-up lines’ in Let’s Get Married. Ook scheurt Sam Vance-Law de kerk aan flarden in het nummer Faggot: I wanna be an angel but it just can’t be, cause I’m a faggot’.
Het album schopt aan tegen instituties, de stereotypes rond de gay-community en de gay-community zelf. Maar een overkoepelende boodschap mist. Elk nummer is een eilandje op zich, en door het behandelen van zoveel verschillende situaties is er niet sprake van een duidelijke focus. Maar de nummers op zich zitten muzikaal ijzersterk in elkaar en de teksten zijn scherp en satirisch. Een provocerend album dus, dat je meeneemt in het dagelijkse leven van de tien personages die Sam Vance-Law in dit album vertegenwoordigt. (★★★★☆)
Luister van Homotopia:
- Wanted To
- Prettyboy
- Isle Of Men
- Faggot
