Door: Jaap Smit
Met een wilde bos krullen en een elektrische gitaar in haar handen zou niet iedereen Sara Hartman in het rijtje van spannende popzangeressen plaatsen. Toch weet de in Berlijn wonende Amerikaanse al best wat zieltjes te winnen en scoort haar debuutsingle Monster Lead Me Home flink veel punten bij de muziekliefhebber.
Zo vlak voor de festivalgekte brengt Hartman haar eerste EP Satellite uit. Dat visitekaartje komt meer dan gelegen, want hoewel Monster Lead Me Home al een volwassen indiepop-sound liet horen, gelooft geen hond dat deze jonge zangeres zich daarop vast wil laten pinnen. Opener Satellite doet een goede gooi naar Of Monsters and Men’s IJslandse feestfolk, maar ondanks vrolijk fluitdeuntjes draagt Hartman’s stem een ingetogen kalmte mee. Dat schijnbare contrast komt vaker terug, maar lijkt overal goed te passen.
De EP ontleent haar bestaansrecht aan nummers die een nagenoeg perfecte wisselwerking laten zien tussen vocale hooks (ha-haha in Monster Lead Me Home) en een zorgvuldige muzikale opbouw. Hoewel Hartman de eerste drie nummers relatief laag bij de grond blijft, krijgen we op afsluiter Two Feet Off The Ground eindelijk haar gitaar te horen. Met een gedempte snarenstrum stijgt het nummer op naar een refreintje dat ze zo van Maroon 5 gejat had kunnen hebben. Hiermee distantieert de zangeres zich van het niveau Birdy en laat zien dat er best een pophit in zit.
Satellite schreeuwt niks van de daken, maar verzekerd de luisteraar dat Sara Hartman ieder moment kan doorstomen. Hoewel er een dikke laag productie overheen ligt, klinken de nummers handgemaakt genoeg om Hartman tot een merk te maken. Popmuziek kan een frisse draai zoals deze goed gebruiken.
Luister van Satellite:
- Monster Lead Me Home
- Two Feet Off The Ground
