Door: Jelle de Ru
Seasick Steve is nog een album rijker. Met zijn achtste studioalbum vult hij zijn discografie aan met nummers over whisky, drank, leven, muziek, ouder worden en zijn grotendeels verzonnen levensverhaal om trots op te zijn. Zowel hij als persoon, personage en zijn muziek zijn een ode aan blues. Op zijn site staat het volgende over de plaat: “this album is a celebration of being alive, still going strong, and loving every minute of it”.
Keepin’ the Horse Between Me and the Ground is een extreem gevarieerd album, met maar liefst twintig nummers en bijna tachtig minuten muziek is het een hoop om je door heen te worstelen. Ups en downs, precies zoals Steve beweert hoe zijn leven is geweest. Het eerste nummer is gelijk de titelsong van het album, maar het klinkt als doodgeslagen bier. Veelbelovend alleen teleurstellend als je het ervaart. Riffjes zijn soms wat langzaam, komen moeilijk op gang. Soms vertraagt het waar het beter had kunnen versnellen. Om eerlijk te zijn, wie zat er nog op meer uptempo honkeytonk-muziek van Seasick steve te wachten?
Het merendeel van het album is ook best wel gevoelig zoals wij soms van Steve gewend zijn. Walkin Man is een voorbeeld daarvan en die staat ook wederom nog een keer op dit album. Dit keer met een kleine knipoog. “My name is Steve and I’m your riding man.” Nummers als Don’t Take It Away and What A Tang zijn nummers om direct door te skippen. Steve heeft het album op zijn eigen label uitgebracht en het zelf geproduceerd. Soms is het fijn hoe rauw sommige muziek klinkt, alleen sommige nummers hadden beter uit de verf kunnen komen als iemand anders iets meer invloed had gehad. De rustige nummers zijn de verloren pareltjes op de plaat. Maybe I Might gaat recht in het hart.
Toch zitten er ook zeker een paar lekkere nummers met tempo in. Gypsy Blood is wat wij van Seasick Steve kennen. Zelfde als Keep On Keeping On. Dit is Seasick steve op zijn best. Shipwreck Love is indrukwekkend en de oude rocker is heel goed bij stem. Grass is Greener is een nummer waar je gelukkig van wordt, de vrolijke melodie en viool op de achtergrond doet je denken aan de Amerikaanse geschiedenis, of in ieder geval hoe een feestje op het Amerikaanse platteland zou klinken. I’m So Lonesome is een prachtig slotakkoord van de plaat. Al met al is het achtste album van de bluesheld een album zoals het leven is, het ene moment een moment om geëmotioneerd van te raken en sommige dingen sla je liever over. Er is plek voor feestjes en een plek voor gemiste momenten. Humor en ellende. Het is een album dat de Amerikaan siert, maar het is alleen niet zeker of you should love every minute of it.
Luister van Keepin’ the Horse Between Me and the Ground:
- Shipwreck Love
- Gypsy Blood
- Maybe I Might
Maar deze mag je skippen:
- Hell
- What a Tang
- Don’t Take It Away
