Door: Jaap Smit
Je zou het een lockdown-plaat kunnen noemen, aangezien thema’s als opsluiting en stuurloosheid vaak boven komen drijven op She Drew The Gun’s nieuwe album Behave Myself. Maar de zangeres zorgt voor genoeg lagen onder dat oppervlak om deze nummers eens aandachtig te luisteren.
Dat She Drew The Gun (echte naam Louisa Roach) een plaat maakt met als titel Behave Myself is natuurlijk al een tegenstrijdigheid. De artiest gebruikt haar industriële electropop op dit album om de benauwdheid van de afgelopen jaren van zich af te zingen en zet daarbij ook vraagtekens bij sociale constructen die de mensheid voor zichzelf heeft geschapen. Behave Myself is dus ook niet per sé een lockdown-plaat, maar wel een project dat de tijdsgeest goed weet te vangen. Vanaf het begin mengt Roach haar synths met fuzzgitaar en alles ertussen. Soms wat drogere, teneergeslagen melodiëen (Origin Song, Class War, Innerspeak) maar ze weet de boel toch ook weer op poten te houden met onomstootbare indiedeuntjes op Diamonds In Our Eyes. Regelmatig valt She Drew The Gun terug op haar praatzang, waarbij ze hoorbaar uitdaagt om aandachtig mee te luisteren met wat ze te zeggen heeft over de soms vergiftigde omgangsvormen van tegenwoordig. Muzikaal leent ze hier en daar van bands als Dream Wife en vroege Wolf Alice, maar het opvallende snijvlak van stoïcijnse synths en gitaar is toch echt haar speeltuin. Zelfs als er een likje disco doorheen klinkt (Panopticon) past het nog binnen het bereik van She Drew The Gun. Op Behave Myself is van inperken geen sprake, alhoewel een gestrekt been niet echt te bekennen is op het album. Buiten dat is dit album een knap in elkaar gezet betoog van wat we als mensheid nog te winnen hebben.
Luister van Behave Myself:
- Next On The List
- Diamonds In Our Eyes
- Class War – How Much
- The Rose’s Tale
