Door: Jaap Smit
Emocore, easycore, hardcore.. wanneer je dat woordje ‘core’ ergens achter ziet staan, is het vaak tijd om je oordopjes erbij te pakken en een cirkeltje te vormen in het publiek. Sink The Ship is de naam van de nieuwe band die dit vanaf dit jaar nog vaak mag meemaken vanaf het podium, want met hun album Persevere trapt het Amerikaanse viertal, gezegend door de groten uit de scene, zonder pardon de deur in.
Sink The Ship komt uit de stal van Sharptone, die met Miss May I, We Came As Romans en Attila als flink wat bakbeesten in de stal heeft staan. Sink The Ship zoekt hun heil in tegenstelling tot hun labelmaatjes wat vaker bij popgevoelige melodietjes, die bruut worden doorbroken met zanger Conors screams of doffe breakdowns. In de eerste drie nummers schiet de band al heen en weer tussen die twee, zo wisselt albumopener Second Chances al tussen heavy en poppunk in de refreinen en verses.
Dat ook buiten Sharptone de band wordt gezien als hemelbestormer blijkt uit dat Chunk! No, Captain Chunk’s Bert Poncet te horen is op Domestic Dispute, één van de betere singles van het album. Miss May I’s Levi Benton horen we terug op Everything, samen met Trust Your Gut de meest rauwe metaltrack op Persevere. De band laat zich geen seconde afstoppen, ook niet als tegen het einde van de plaat de poppunk-kant van de band lijkt over te nemen. Deadweight, Take This To Heart en The Chase zijn als afscheidscomité in vergelijking met de rest van Persevere iets tammer in stemgebruik, maar minstens zo lekker om volledig op naar de tering te gaan.
Luister van Persevere:
- Second Chances
- Domestic Dispute (Ft. Bert Poncet)
- Deadweight
- Put Up Or Shut Up
