Door: Jaap Smit
Waar laat je een band als Slothrust in hemelsnaam in je platenkast. Voor wie die vraag zichzelf al drie albums stelt, maakt de vierde worp The Pact het er niet makkelijker op. Leah Wellbaum en haar band wurmen zich opnieuw tussen de kiertjes van lompe grunge en gevoelige altrock en broeien dit keer – te voorzichtig – op een heus albumconcept.
Wie met het tekstboekje op schoot The Pact doorwerkt, zal ontdekken dat de lyric uit doffe garage-opener Double Down “And every time I roll the dice, snake eyes never come as a surprise [..] You ain’t ever gonna get me down” in het laatste nummer Travel Bug terugkomt als “Snake eyes everytime, it comes as no surprise, I could lay down, on the ground”. Wellicht slechts een knipoog, maar door de nummers heen lijkt Slothrust (na de puntige Peach en de drie akkoorden-punktrack Planetarium) van onverschrokken band af te zwakken naar een sippe band die pakken neer is gaan zitten. Het stapsgewijs kleiner en kwetsbaarder worden is een even mooi concept als een verraderlijk; na de fijne indie-ballad For Robin zakt Slothrust halverweg af naar een comfortabele maar weinig spannende laagte, waarin Wellbaum telkens dezelfde verprutste relatie moet verwerken. Weinig fut in nummers als New Red Pants en On My Mind (we moeten hier even de droge, tikkeltje misplaatste soulsaxofoon noemen), die voor de goede orde nog maar eens worden onderbroken door gruisbal Fever Doggs. Dat het zelfmedelij-mantra Travel Bug The Pact met opgeheven hoofd kan afronden is na de saaie tweede helft een welkome toevalstreffer en nog net terecht. De écht leuke momenten op The Pact zijn dan wel op één hand te tellen, Slothrust werkt hard en duwt zichzelf in nieuwe richtingen. Ondanks het feit dat er vroeg wordt gepiekt en er verder wat ongemakkelijk door het concept wordt geglibberd, verdient The Pact een plekje in de kast. Maar waar, dat is nog steeds de vraag.
Luister van The Pact:
- Double Down
- Walk Away
- Birthday Cake
- For Robin
