Door: Daan Visser
Twee jaar en twee maanden na de release van hun debuutalbum Human Ceremony komen ze eindelijk met hun nieuwe album. Alle drie de bandleden waren op het moment van de release 22 jaar oud. Blauw is de kleur van de oceaan en de lucht, maar heeft ook negatieve connotaties. Dit zijn de redenen voor de New Yorkse band Sunflower Bean om hun nieuwe album Twentytwo Blue te noemen.
De eerste nummers van het album zijn indierock op z’n catchiest. Burn It is een openingsnummer die je gelijk het album in trekt. Het is rock met een chille vibe. De baslijnen van dé hit I Was a Fool klinken warm en liefelijk. Dat lieflijke is wel de overheersende feel van het album. De stem van zangeres en bassist Julia Cumming valt je op geen enkel moment aan. Dit in combinatie met de poppy gitaar van Nick Kivlen maakt Twentytwo in Blue een knuffelig album. Crisis Fest is het meest agressieve nummer op het album, een protestnummer voor de generatie liberale twintigers onder het presidentschap van Donald Trump. Een opvaller tussen alle vrolijkheid.
Dit album doet erg denken aan de sound van Fleetwood Mac; Julia is de frontvrouw die het meeste zingt (Stevie Nicks/Christine McVie), Julia verzorgt ook de melodieuze en warme baslijnen (John McVie), Nick is de zanger die meestal voor de tweede stem zorgt (Lindsey Buckingham) en Jacob Faber legt het muzikale fundament met zijn simpele en doeltreffende drumwerk (Mick Fleetwood). De vergelijkingen kan je dus overal in de muziek horen. Ondanks dat het trio alle muzikale vergelijkingen ontkent, zeggen ze wel dat de band uit de jaren zeventig een muzikaal voorbeeld voor ze zijn.
De overheersende vrolijkheid van het album wordt na een paar nummers saai. Deze zoetigheid kan met het kleine aantal hardere nummers niet gecompenseerd worden. Sommige nummers zijn catchy, maar je hebt al snel het gevoel dat je de basis van de nummers al eerder op het album hebt gehoord. Twentytwo in Blue wint geen diversiteitsprijs.
Luister van Twentytwo in Blue:
- Crisis Fest
- Human For
