Door: Jaap Smit
Het Canadese The Franklin Electric werd na de release van hun debuutalbum This Is How I Let You Down geprezen voor het verrassende gebruik van trompetten in de dynamische folksongs. De single Old Piano eindigde als eerste in een singwriting-competitie en de successen die volgden liegen er niet om: er werd geopend voor Ben Howard, Mumford & Sons en Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes. De lijn – die tot dit punt recht omhoog loopt – lijkt toch wat af te buigen op het tweede album Blue Ceilings.
Verwijzend naar het hemelgewelf lijkt Blue Ceilings zich wel comfortabel te voelen in songs die zich aansluitend gestaag voortbewegen. De doorslaggevende blaasinstrumenten van This Is How I Let You Down zijn er vakkundig uitgezeefd maar heeft als gevolg dat er muzikaal wat spanning ontbreekt. De typische Ben Howard ritmes werken gelukkig onderhoudend en zorgen ervoor dat het blauwe plafond niet te kalmpjes voorbij trekt. De elf tracks gaan dieper en wegen zwaarder.
Toch is het oordeel ‘pianofolk, meer niet’ net iets te juist bij Blue Ceilings. Het vorige album was muzikaal spannender en had met Old Piano een onomstootbare kartrekker. Dit keer ontbreken beiden. Het opvallendste moment is het piepende intro van Resistance dat enigszins uit de toon zingt en na tien seconden weer volledig links wordt gelegd. Teksttechnisch is frontman Jon Matte in goede doen: hij dicht de nummers vol met heerlijke metaforen en compassie. Walk With You is letterlijk gebaseerd op een hartebreuk en ook het fingerpicked So Far is een zoete kreet.
Voor fans van de populaire folk-acts zoals Ben Howard en Mumford & Sons is The Franklin Electric nog steeds een juiste keuze. Ze evenaren op Blue Ceilings echter niet het succes van de vorige plaat. Door zich dieper in te graven in het genre straalt de noeste arbeid toch nog door de kieren. Maar liever zagen we die gedicht met iets meer verassingen.
Luister van Blue Ceilings:
- Someone Just Like You
- Save Yourself
- All Along
- So Far
