Door: Jaap Smit
Dat we eerder een tweede Voidz-plaat voor onze kiezen zouden krijgen dan een langverwacht album van The Strokes was ten tijde van de release van Tyranny (2014) nog iets dat we – licht zwetend en naïef – wegwuifde. De opjagende, experimentele band van Julian Casablancas slaat met Virtue vijftien pamfletten tegen de deur van de wereld, die dit keer keer een stuk beter aan te horen zijn.
Van alle zijpaden die The Strokes de laatste jaren oplopen is The Voidz van Casablancas de meest opzienbare. Tyranny blafte en brulde als een losgeslagen bulldog door een studio waarin de nuance ver te zoeken was en wat resulteerde in een plaat met keiharde boodschappen die aan ieder gehoor voorbij gingen. Doodzonde en daarom koelen The Voidz hun stijltje iets meer af en liet Casablancas de muziek over aan z’n bandmaten en dook hij zelf dieper in de teksten. Wat ontstaat is een album dat grossiert in soapbox-preaching op duizelingwekkende en aangenaam stekelige post-rock.
De lokkertjes zijn Lazy Boy en All Wordz Are Made Up, die als hysterische en onwaarschijnlijke indiedeuntjes al een behoorlijk gat slaan tussen Virtue en zijn voorganger. Het zijn tracks als QYURRYUS, Pyramid Of Bones, One Of The Ones en Black Hole die de chaos brengen. Vooral eerstgenoemde piept en autotuned erop los terwijl een strobebas ook maar enig rustpunt voorkomt. Hoewel het opjagen van de luisteraar niet meer het doel is van de band, is het nog altijd onrustig en bij vlagen licht ontvlambaar. Gitaren worden door who-knows hoeveel effect gepropt en op Permanent High School heeft Casablancas het lef om de melodie van The Strokes’ Drag Queen (van de Future Present Past-EP) nog eens op te dienen. Het is een truc die we hem maar vergeven, al was het alleen al omdat hij The Strokes niet vergeten is.
Halverwege is de Michael Cassidy-cover Think Before You Drink treffend bewerkt door de band, die het upbeat origineel een mistroostige make-over geeft, waarin Casablancas’ de leugenachtige wereld op z’n nummer zet. Het is de enige keer dat de zang niet mijlenver onder lagen productie verdwijnt, wat onderhand een knap vervelend karaktertrekje van de band is geworden. De evangeliën over een betere wereld komen hierdoor vaak wat lafjes over. Pointlessness lijdt hier zeker aan, dat als het broertje van Human Sadness het album afsluit. Naast het fatalistische ‘what does it matter’ kreunt Casablancas de track vol, die aan de andere kant in een waas van breinbarstende psychedelische rock een einde breidt aan het verhaal.
Na vier jaar zet The Voidz zich een stuk beter en meer appealing neer als een band die oprecht gehoord wilt worden – op die vocals van Jules na. Ondanks dat is Virtue nog steeds een bijzonder koppige en roekeloze rockplaat, maar in tegenstelling tot Tyranny bekruipt de drang om deze na een week weer eens te luisteren ons dit keer toch iets meer. (★★★☆☆)
Luister van Virtue:
- QYURRYUS
- Pyramid Of Bones
- All Wordz Are Made Up
- Pink Ocean
- Pointlessness
