Door: Jaap Smit
Wet Leg was de afgelopen jaar een graag geziene leverancier van puntige indieliedjes, maar kunnen ze die sprintjes omzetten naar een marathon op hun eerste debuutplaat?
Comfortabel vanaf hun Chaise Longue zag Wet Leg hoe hun muziek massaal werd opgepikt door indierock-minnend Europa en was Domino Records er als de kippen bij om het duo een zetje in de rug te geven. En waarom ook niet? Zo’n beetje ieder refreintje is rijp voor de indiedisco en dat onverschillige, verveelde ondertoontje in Rhian Teasdale’s stem geeft de vrolijke melodietjes een interessant onderscheidend randje. Het overtuigd ons des te meer van het feit dat de band vooral verveeld afgeeft op hun saaie geboortestad, feestjes met stomme mensen en mannen die het altijd beter lijken te weten. Wet Leg houdt de nummers behoorlijk compact, door meestal rond een of twee melodieën te dralen per nummer en tempo’s altijd constant te houden. We vinden een paar aardige piekjes op de wat meer rock-duwende singles Angelica en het stompende Oh No, maar na een paar keer luisteren zijn dat stiekem ook de snelst uitgekauwde nummers, die gelukkig fijne tegenhangers vinden op Loving You en Piece of Shit, die iets kleiner zijn opgezet, maar iets vrijer met tekst, emotie en melodieën om lijken te gaan. Over de hele plaat lijkt de lat niet heel hoog te liggen, maar voel je aan alles dat de band ‘gewoon’ leuke liedjes wilde maken en dat ook maar gedaan hebben. Met soms een diepe duik in het hart van Teasdale en af en toe een wandeling door de stad brengt Wet Leg een goede balans aan op het album, dat net zo makkelijk in je pre-festival lijst past als op een moment met jezelf.
Luister van Wet Leg:
- Chaise Longue
- Oh No
- Piece of Shit
- Loving You
