Door: Jaap Smit
Met lange tanden zet ik ‘m aan; FIVE van White Lies. Een band die zonder twijfel al een tijdje over z’n hoogtepunt is en waar het grootste gedeelte muziekliefhebbers weinig tot geen mening meer over heeft. Tophit Bigger Than Us is nog steeds het beste nummer wat de band ooit maakte, kon dat nog redelijk opvolgen met BIG TV maar het in 2017 uitgebrachte Friends maakte het wave-y rockstijltje van de band net zo droog als aardappelen zonder jus. Als de singles van dit album niet zo veel op Friends leken had ik hier wellicht nog met hoop in mijn hart gezeten, maar nee. Ik heb er niet zo’n zin in.
Lange tanden dus, net zo lang als het nummer Time To Give, waar de plaat mee opent. Zeven en een halve minuut tikt de timer af, waarvan de laatste drie minuten een soort Muse-achtige melodie-loop vormen, die best in lijn staan met Simulation Theory. Het nummer an sich mag er zijn en zeker die krachtige muzikale staart is een dijk van een oefening. Het feit dat zo’n lange zit meteen in het gezicht van de luisteraar gemept wordt is een teken van zelfvertrouwen, en dat straalt FIVE ook meer uit. Na Never Enough (precies weer die halfzachte werkwijze van Friends) verrast het akoestische Finish Line eindelijk een beetje. Na de vriendelijke pophooks op Tokyo komen dan eindelijk de gitaren ter tafel. Jo? jankt er eindelijk een scheurende gitaar in en ook Believe It houdt het tempo er goed in. Het is zo jammer dat er nog steeds zo gruwelijk veel lauwe electro leeft in de voorkeur van White Lies – vooral in de eerste helft-, want FIVE laat zien dat het Londense drietal best uit het dal van Friends kan klimmen. Harry McVeigh en consorten hebben het vuur nog steeds en laten het al goed fikken op FIVE, met ondergetekende als positief verbaasde toehoorder. Maar dat fikkie kan hoger.
Luister van FIVE:
- Time To Give
- Tokyo
- Jo?
- Believe It
