Door: Jaap Smit
De pijlen die we doorgaans op Wolf Alice afvuren, kunnen de band maar lastig vastpinnen of ook maar een beetje voorspellen wat de volgende zet wordt van de Noord-Londenaren. Met het eerste album (My Love Is Cool, 2015) bokste de band zich al naar degelijke hoogte en het ‘here-to-stay’-gehalte is hoog. Het tweede album Visions Of A Life breekt met weinig gewoonten.
Het lijkt nog steeds een partijtje in het duister tasten: het prachtig, glowy openingsakkoord van Heavenward zet een goddelijke ambiance in – met een solide wall van gitaar en ritmes. Het geprevel van zangeres Ellie Rowsel heeft iets hemels. Diezelfde Ellie spuugt een kleine drie minuten later honderd keer “SHIT!” in je gezicht op Yuk Foo. Dat is een beetje de onvoorspelbaarheid waar je rekening mee moet houden op dit album.
Maar de indiepareltjes laten niet niet lang op zich wachten. De kekke indietunes op Beautifully Unconventional slaan over in Don’t Delete The Kisses, het mooiste nummer van de band tot nu toe. Het vermompelde liefdesliedje is precies zo’n gek-maar-goh-het-werkt concept van Wolf Alice, die toch vaker lijkt in te zetten op nummers met gevoel. Vanaf Formidable Cool wordt Rowsel wat feller, wat in Space & Time leidt tot een knetterend ‘70’s punkspasme. Handen in de lucht als je dat zag aankomen.
Het laatste kwartier van de Visions Of A Life is wat flauwtjes; alleen St. Purple & Green weten met pienter gitaarwerk en het terugkerende engelen-geprevel van Rowsel écht nog een indruk achter te laten. Het album verlaat sombertjes de achterdeur, maar misschien is dat juist wel de bedoeling van de band. Tussen de echt toffe indietracks trekt Wolf Alice het schemergordijn weer hoog op om de luisteraar in een grijs gebied te laten piekeren. Briljant voor de dromers onder ons, ronduit vervelend voor de muziekrecensent. (★★★★☆)
Luister van Visions Of A Life:
- Yuk Foo
- Beautifully Unconventional
- Don’t Delete The Kisses
- Space & Time
