Door: Jaap Smit
De review van het vorige Young Guns-album Ones And Zeros besloot met de stelling: “de nummers klinken gelikt, maar missen hier en daar de hardrock-touch van Bones. Een goeie combi van deze twee kan niet anders dan killer klinken.” Young Guns ging all-in met een flinke berg synthesizers en een hapklare stadionsound. Weinig mis mee, maar dat idee (en uitvoering) kwam wat krampachtig en rigoureus over. En warempel, een jaar later is daar Echoes, een plaat die het beste van die twee wereld combineert tot een kunstwerk dat nagenoeg in balans is.
Sinds 2012 wachtte we al op een intro zoals openingsnummer Bulletproof die ons gortdroog voorschotelt. Rock zonder opsmuk of indie-, punk- of pop-aanhangsel. Daarbij levert de band geen centimeter in op hun gevoel voor krachtige melodieën. Op titletrack Echoes wordt de betonnen wall of sound alleen maar dikker. Na het vertrekken van drummer Ben Joliffe werd Chris Kamrada aan de band toegevoegd, die zich meteen laat gelden. De nummers stomen rotsvast door zonder tot blinde paniek over te gaan. Zeer degelijke rock die ook gemeen kan steken, dat is het idee voor Echoes.
Stoten die daalders waard zijn vinden we op de nummers Careful What You Wish For en het politiek getinte Mad World. Maar zoals gezegd verwerkt Young Guns nog voldoende electronic goodness in dit album. Awakening is een drukkende, depressief nummer dat opbouwt tot een episch refrein (“no rest for the wicked!”) en ook Buried manoeuvreert zich prettig tussen deze twee disciplines. De krachtige stem van zanger zanger Gustav Wood heeft dit keer minder moeite dan op Ones And Zeros, waarin hij af en toe te enthousiast de hoogte in schoot.
Young Guns wil weer zwartgeblakerde teksten op dito muziek afvuren, maar alles wat er in zit moet eruit gehaald worden. Dat resulteert onder andere in Mercury In Retrograde, een nummer waarin de woede van de band bedaard en veranderd in een luchtige berusting in de muziek. Ook het pianonummer Paradise vangt de emoties van de ruige tracks, maar laat zien dat de band ook zonder aardverschuivingen zelfverzekerd overkomt. Hierdoor kunnen we de band vergeven voor de misplaatste afsluiter Afterglow, dat naast een prima refrein vooral mosterd na de maaltijd is.
Na het strak afgevlakte Ones And Zeros is Echoes weer een stap in de betere richting. Het is een simpel optelsommetje van de beste elementen pakken en er vooral niet te gek mee doen. Echoes is verwoestend genoeg om een rockalbum genoemd te worden en ruimdenkend genoeg om daar het woord ‘goed’ voor te plakken.
Luister van Echoes:
- Careful What You Wish For
- Awakening
- Mercury In Retrograde
- Paradise
