Ik heb een hekel aan Nederlandstalige muziek. Begrijp me niet verkeerd, ik heb wel een band met m’n moedertaal, maar het heeft altijd een regenachtig Zeeuws havensfeertje of het meurt naar Volendamse paling. In muziek verkies ik nog liever Frans boven het soms wat lompe Nederlands. Daarom was ik ook een beetje voorzichtig toen mij de EP Hollen En Stilstaan van de Nederlandse singer-songwriter Roos Blufpand werd aangeraden. Ze kreeg het voordeel van de twijfel en na een kort bezoek aan het wereldwijde web, kocht ik de EP.
Nog niet overtuigd? Oké dan. Waar ik net zei dat de meeste Nederlandstalige muziek luistert als een baksteen, lijkt het alsof Mevrouw Blufpand in het zuiverste Engels zingt. Een prachtige stem, gecombineerd met de meest begrijpelijke taal. Geen moeilijke woordkeuze, maar gewoon simpel. Niet laagdrempelig. Ik trok vaak de vergelijking met Eefje de Visser, een andere en wat bekendere Nederlandse zangeres, die vooral uitblinkt in de simplistische maar treffende manier van schrijven. Ik denk dat ze in Roos Blufpand een waardige tegenstandster heeft gevonden, die bijvoorbeeld met het nummer Zo Dichtbij (wat jammer genoeg niet op Hollen En Stilstaan staat) de tekst letterlijk dichtbij de belevingswereld van de luisteraar brengt.
Roos Blufpand laat met Hollen En Stilstaan de mensen vooral even stilstaan bij een bescheiden meesterwerkje van haarzelf. De simpele, poëtische manier van schrijven spreekt enorm aan en ze doet haar best om het gemiddelde niveau van Nederlandstalige muziek weer iets omhoog te halen. Nu zal deze EP daarvoor niet veel zoden aan de dijk zetten, maar ach. Klein beginnen.
Luister van Hollen En Stilstaan:
- Was Je Maar Hier
- Blauwe Ogen
- Gefeliciteerd
