Snoop Dogg heeft al een aantal jaar zijn oude reputatie als politiehatende, wapenliefhebbende en grasrokende rapper achter zich liggen. Dat laatste ligt hem misschien nog steeds dicht op het hart, maar na zelfs andere identiteiten als Snoop Lion en Snoopzilla te hebben aangenomen, mogen we rustig zeggen dat Snoop zijn imago als rapper heeft weten te ‘verzachten’. Toch bewijst hij met zijn nieuwste album Bush; die volledig geproduceerd is door Pharrell Williams – zijn metgezel uit hits als Beautiful en Drop it Like it’s Hot – dat rappen hem nog steeds goed afgaat.
Al sinds het horen van de eerste singles als California Roll en Peaches N Cream, merk je een kenmerkende vingerafdruk van Pharrell Williams; groovy, semi-house-achtige beats die net wat meer up-tempo zijn dan de gemiddelde Snoop songs. Hierdoor lijkt ook zijn vrouw-vriendelijkheid zijn overgestraald naar Snoop. Hoewel natuurlijk de teksten op alle tien de nummers nog altijd gaan over hoe erg hij houdt van het andere geslacht (en wat hij daar dan mee zou willen doen *kuch*) lijkt de algemene benadering wat zachter te zijn dan voorgaande jaren. Zodoende lijkt Williams de hond-achtige nog tamelijk te temmen.
Dat temmen is alleen wat te veel te merken; het rappen op Bush valt niet meer te vergelijken met wat hij bereikte op zijn debuutalbum Doggystyle uit 1993. Dat was allemaal zeer technisch, multi-syllable en vooral sneller dan wat je nu hoort. Natuurlijk kan je niet altijd terug blijven kijken naar het verleden, maar vele fans van Snoop missen nog steeds die stijl waar hij beroemd mee is geworden. Tracks als Gin ’n Juice en The Next Episode markeren een periode waarin hij conceptueel en technischer veel sterker (véél sterker) was dan nu. Veel artiesten (voornamelijk rappers zoals Ice Cube, Eminem, Dr Dre) lijken na verloop van tijd last te krijgen van wat ik alleen maar ‘volwassen worden’ kan noemen. Dat is gelukkig door het behouden van originaliteit niet per se snijden in de eigen vingers, maar nieuw werk lijkt het dan vaak niet meer te halen bij wat het was en dat bewijst Snoop Dogg toch degelijk met dit album.
Toch blijkt uit de samenwerkingen met artiesten als Stevie Wonder, Gwen Stefanie en Kendrick Lamar dat Snoop niet schuwt om een beetje vernieuwing en horizon verbreding. Helaas blijf ik het tegenvallen dat Rick Ross het laatste nummer I’m Ya Dogg zo naar de filistijnen werkt. Natuurlijk begrijp ik Snoop door het laatste nummer af te sluiten met een staaltje sterke rap, maar daar had een collab van enkel Snoop en Kendrick beter mee kunnen eindigen.
Mijn conclusie is duidelijk, Bush is een frisse wind voor Snoop Dogg met behulp van de hit scorende Pharrell Williams aan de knoppen. De singles zijn sterk en het werkt over het algemeen goed. Toch geeft deze frisse wind wat kippenvel en had er wat meer aankleding mogen zijn in de vorm van sterkere teksten en wat meer Snoop Dizzle Foshizzle. Fosheezie?
Luister van Bush:
- Peaches N Cream ft. Charlie Wilson
- California Roll ft. Stevie Wonder
- I Knew That ft. T.I.
