Daar was-tie dan, het vierde album van The All American Rejects. Maandenlang werden fans lekker gemaakt met Tweets, Facebookberichten etcetera over het verloop van opnames en cryptische omschrijvingen wat dit album zou gaan bieden. Op een gegeven moment bracht de band een mini-docu in een aantal delen uit waarin elk bandlid zijn ervaringen en gedachtes over dit album deelde. Die docu’s waren in zwart-wit, beetje chaotische, doch serieuze stijl gefilmd en het soms emotionele commentaar van de bandleden beloofde dat dit album zeer groots zou worden. Dit gaf ergens toch een ongemakkelijk gevoel; de Rejects die in zwart wit, ondersteund met violen, praten over hun emoties bij dit album?! Hier is op zich niets tegen, en elke band doet er alles aan hun album zo goed mogelijk te promoten, maar waren The All American Rejects niet die band die zichzelf meer dan eens met een grote korrel zout namen? De megahit van hun vorige album When The World Comes Down (2008), Gives You Hell, had mede dankzij de geestige bijbehorende video de band een sticker opgeplakt die garant stond voor eindeloos plezier met hun muziek.
Nu, tot hier hebben we nog geen muziek van het nieuwe album gehoord, totdat we op 5 december van de Rejects als cadeautje de openingstrack krijgen met bijbehorende videoclip; Someday’s Gone. Opgelucht ademhalen, dit rockt, dit swingt, dit zijn de All American Rejects! Een maand later, op 31 januari, brengen ze dan eindelijk de allereerste single van Kids In The Street uit, Beekeeper’s Daughter. Groot gejuich in het AAR-kamp, dit nummer voldoet zelfs meer aan de verwachtingen, als ik eerlijk ben kunnen we deze zetten in het rijtje van Gives You Hell!
Tien dagen voor de officiële release van Kids In The Street word de gelijknamige single uitgebracht; Kids In The Street is een ietwat ingetogen nummer in vergelijking met Beekeeper’s Daughter, maar krijgt geheel terecht goede feedback. Het catchy pianodeuntje blijft hangen en het refrein knalt eruit.
En dan, op 26 maart 2012, na de release van Kids In The Street, zucht ik nog maar eens diep en bereid ik me voor op nog een jaar of twee wachten op het volgende All American Rejects album, want wat ben ik teleurgesteld…
Tegen de gemaskerde figuren op het cd-hoesje had ik nog geschreeuwd; “Wie zijn jullie en wat hebben jullie met de All American Rejects gedaan?!” maar al snel moest ik me erbij neerleggen dat het album waar ik zo lang op had gewacht totaal niet aan de verwachtingen voldeed. Natuurlijk is het moeilijk om als niet-mainstream band te voldoen aan het succes van Gives You Hell, wat de wereld veroverde, maar de sfeer in de hele muziek lijkt eruit te zijn gesijpeld.
Hoe kan het dan dat alle nummers die ze ons voor de release cadeau hadden gegeven zó goed waren, en de rest zo tegenvalt. M’n zakelijke ik zegt; “Om je album te verkopen, eikel!”, maar daar neemt de muzikale ik geen genoegen mee. Afgezien van de singles klinken de nummers weinig energiek, zijn er teveel rustige nummers, en is de hele kont-tegen-de-kribbe mentaliteit die voorheen voor zulke goede nummers zorgde vrijwel verdwenen.
Nu zeg ik niet dat dit album puur ruk is, de singles brengen het album qua energie bijna weer in balans, en juist dat beetje energie wat er mist is wat dit album minder maakt. Nummers als Walk Over Me en Out The Door zorgen er enigzins voor dat het tempo niet geheel verdwijnt, maar ze moeten er wel alles uit de kast voor halen. De verdeling energiek/rustig is hier 50/50, en voor een vooraanstaande rockband als The All American Rejects is dat zeer magertjes. Ook klinken veel nummers ongeïnspireerd en zijn muzikale uitspattingen als de vrolijke viooltjes bij Falling Apart (When The World Comes Down) bijna niet te bekennen.
Echte die-hard fans zullen het ongetwijfeld op sommige punten met me oneens zijn, maar de eerste en altijd belangrijkste indruk die dit album maakt, is zeker niet positief. Waar de band zich vóór de release zich kon verschuilen achter de prima singles gaan ze nu met de billen bloot en mogen we hun op onze blote knietjes smeken zich de volgende keer weer te laten leiden door hun humor en verrassende creativiteit.
Luister van Kids In The Street:
- Someday’s Gone
- Beekeeper’s Daughter
- Out The Door
- Kids In The Street
