Handwritten is al het vierde album in vijf jaar tijd van de Amerikaanse rockband The Gaslight Anthem. Het is weliswaar al ruim een maand uit, maar in deze tijd van aanstormende albums vind ik het niet meer dan eerlijk om de albums die nog niet aan bod zijn gekomen even onder de aandacht te brengen. En tijdens het luisteren vroeg ik me eigenlijk af waarom ik het album in eerste instantie niet meteen er uit heb gepikt; de melodieën zijn goed, de rauwe rockstem van frontman Brian Fallon is perfect en de uitstraling is ouderwets grijs en grauw, precies zoals we de band vijf jaar geleden hebben leren kennen.
En juist hierdoor sprong het album niet meteen in het oog, het was zoals we verwachtten. Dezelfde soort muziek in hetzelfde jasje. Het gekke is, is dat we bij bands die iets nieuws proberen bang zijn dat ze de plank volledig misslaan, en bij bands die hun stijl voortzetten al snel voorspellen dat ze uiteindelijk gaan vervelen. En juist bij The Gaslight Anthem heb ik het idee dat ze met iets meer variatie en durf hoge ogen met dit album hadden kunnen gooien.
Over de inhoud van Handwritten zelf; het album klinkt traditioneel rauw met een zuiver melodisch randje, wat het altijd goed doet. De teksten zijn volwassen en zeker een prima punt wat niet over het hoofd mag worden gezien. De muziek zit goed in elkaar, en de balans van rocknummers en rustigere ballads wisselt elkaar goed af. Voor de fans ongetwijfeld een ware traktatie, maar ironisch genoeg is dit album met zijn grauwe karakter eigenlijk een grijze muis geweest vanaf de release. Luister van Handwritten:
- 45
- Handwritten
- Desire
- National Anthem
