Een soort vage driehoeksverhouding lijkt het; U2, Coldplay en The Script (alle drie uit Groot Brittannië) zijn momenteel heren en meesters in het razend populaire popband-circuit. Zonder moeite worden de grootste tenten vol getrokken met mensen die helemaal lijp zijn voor de toegankelijke pop/rock die deze drie bands verbind. U2 en Coldplay (ooit geïnspireerd door U2) hebben ook 2014 gekozen als decor van hun nieuwe albums, dus kon The Script (op haar beurt weer geïnspireerd door Coldplay) niet achterblijven, met No Sound Without Silence als resultaat.
Het vierde album van de Ieren volgt het in 2012 verschenen #3 op, waarvan vooral de samenwerking met will.i.am op Hall Of Fame is blijven hangen. Vanaf het prille begin hebben de heren van The Script al goed door hoe een succesvolle popsong in elkaar steekt, en wijken niet snel van die formule af. Hoewel er weinig Script-singles The Man Who Can’t Be Moved hebben geëvenaard, worden er dappere pogingen gewaagd die zo nu en dan een prima hit opleveren. Leading single Superheroes is er zo eentje, die een tijdje terug al goed de toon voor het album wist te zetten. Maar eerlijk is eerlijk; het nogal commerciële imago van de band geeft zulke toffe tracks een wat goedkope nasmaak, waardoor het soms lijkt alsof je fabriekmuziek aan het luisteren bent.
Los van die bijgedachtes heeft No Sound Without Silence haar momentjes; opener No Good In Goodbye is een prachtig nummer, die de lat al flink hoog legt voor de rest, die vooral bestaat uit popsongs volgens het boekje. Duidelijk is te horen dat het drietal niet ongelooflijk staat te springen om gedurfde expirimentjes, een funky bassriff of een diepe dubstep-bridge (ik roep maar wat). Het zou ook totaal niet bij ze passen, maar zou de boel wel lekker flink opschudden. Het dichtst in de buurt van een ‘expiriment’ is Paint The Town Green, een geinige track met wat Ierse folkinvloeden, die vooral in eigen land razend populair kan worden.
Dertien jaar nadat The Script werd opgericht kan niemand meer om ze heen en is hun herkenbare stijl een vast onderdeel in het muzieklandschap geworden. Geen lichte wolk die vrolijk alle kanten op kan zweven, maar meer een zware rots die z’n eigen lijntjes heeft uitgetekend die daar niet buiten beweegt. Tot nu toe leggen die restricties The Script geen windeieren, maar worden de platen wel een beetje voorspelbaar. Dat wil niet zeggen dat No Sound Without Silence slecht is, maar het had net zo goed #4 kunnen heten.
Luister van No Sound Without Silence:
- No Good In Goodbye
- Superheroes
- Never Seen Anything Quite Like You
- Paint The Town Green
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
