Er is bijna geen beter gevoel dan je verwachtingen waarheid te zien worden. Al vanaf de eerste teasers voor Weezers Everything Will Be Alright In The End (EWBAITE) gingen de vlaggen uit, want dit was de oldskool sound van de Amerikanen waarmee we in de ’90’s vertrouwd mee werden. De meegegroeide fans zagen na het self-titled debuutalbum nog zeven andere andere platen de revue passeren, waar niet altijd even lekker op werd gereageerd. Sinds het laatste album Hurley, uit 2010, volgde er een lange tijd radiostilte over de band, die begin dit jaar werd doorbroken met het fantastische nieuws dat album numero negen in de maak was, met alle blije maar ook wantrouwende fans van dien.
Dat Weezer niet meer meedoet om haar strepen te verdienen moge duidelijk zijn, met fantastische hits als Island In The Sun, Buddy Holly en Beverly Hills is die reputatie al niet meer kapot te krijgen. Toch was er wel degelijk sprake van een bepaalde switch voor dit album. Volgens de band was hun oude stijl ietwat verwaterd en was het hoog tijd om die nineties-sound terug te halen. Nekharen overeind bij iedereen natuurlijk, want vaak genoeg was zo’n gedachtekronkel de ondergang van een artiest geweest. Maar hoe je het ook wend of keert, Weezer heeft met EWBAITE een fantastische plaat afgeleverd, ongeacht je het prille begin hebt meegemaakt of dat je net komt kijken. De dertien nummers zijn net zo geruststellend als de titel zelf; Weezer weet precies waar ze mee bezig zijn.
Het handjevol nummers dat we voor de officiële release te horen kregen (Back To The Shack, Cleopatra, The British Are Coming en Lonely Girl) waren al genoeg om de zorgen overboord te gooien, maar je weet immers maar nooit. Opener Ain’t Got Nobody rockt prima weg, niet al te complex, maar wel erg doeltreffend, net als meer nummers op EWBAITE. Het rustigere Eulogy For A Rockband bijvoorbeeld; klinkt heel aardig, niet uitbundig, maar de losse manier van omgaan met zang en muziek blijkt keer op keer weer een gouden formule. Later op de plaat gaat de trukendoos helemaal open en kan niemand Weezer nog tegenhouden. Het swingende I’ve Had It Up To Here (horen we daar wat Island In The Sun?), het marcherende en historisch verantwoorde The British Are Coming en het ronduit geinige Da Vinci zijn er drie die de identiteit van EWBAITE bepalen: losjes, creatief en gewoon ontzettend leuk. Verder zijn de vrouwelijke vocalen (Bethany Cosentino van Best Coast) op Go Away en de langgerekte zangkoren op Foolish Father frisse toevoegingen.
Dat alles goed komt aan het eind neemt Weezer wel erg letterlijk, want EWBAITE sluit af met een klein drieluik van tracks die op z’n zachtst gezegd geweldig te noemen zijn. Deel I. The Wastelands is een prima instrumental, om vervolgens over te gaan in een lekkere vocaltrack, II. Anonymous. Het outro daarvan wordt op de perfecte manier verlengd op III. Return To Ithaka, een episch gitaarwerkje dat dit album zeker waard is. Weezer maakt op EWBAITE ieder nummer het waard om minstens vijf keer opnieuw te luisteren, wat al een prestatie op zich is. Dat dit ook nog gebeurt na een periode waarin iedereen twijfels begon te krijgen over de band, is alleen nog maar geniaal te noemen.
Luister van Everything Will Be Alright In The End:
- I’ve Had It Up To Here
- The British Are Coming
- Da Vinci
- III. Return To Ithaka
Abonneer je op de LLUID Spotify Playlist om direct te luisteren!
